Cinema Paradiso

In Cinema Paradiso volgen we het verhaal van de volwassen regisseur Salvatore Di Vita, of beter gezegd Toto, die terugblikt op zijn jeugd in een klein dorpje met een plaatselijke bioscoop genaamd ‘Cinema Paradiso’. Zijn flashbacks beginnen kort na de Tweede Wereldoorlog, toen hij als klein jongetje elke dag naar films ging kijken. In de film is Cinema Paradiso een plek voor de gemeenschap om samen te komen, vooral na gruwelen van de oorlog. Alfredo, de operateur bij de plaatselijke bioscoop, raakt bevriend met Toto en laat hem zowel de magische als de harde realiteit van de wereld zien. Al snel komen ook de herinneringen terug van zijn eerste liefde met Elena en alle hoogte- en dieptepunten die zijn leven vormden.

Voor Italiaans regisseur Giuseppe Tornatore is de representatie van een cinema zowel een sociale instelling als een bron van artistieke uiting. De bioscoop in Cinema Paradiso is een snijpunt van identiteit en cultureel geheugen. Het fungeert als bemiddelaar voor een naoorlogse gevoeligheid en de overgang naar moderniteit.

Door Toto worden we in de positie van een kind geplaatst, die gefascineerd is door de magie van films. Een kind met grote ogen neemt niet alleen genoegen met de verhalen uit de films, maar schrijft zijn eigen verhalen in een filmische fantasie. Tornatore omarmt op een speciale manier de sentimentaliteit en nostalgie, met zowel een overvloed aan geluk als pijn en verlies.

Cinema Paradiso was een groot succes en won verschillende prijzen, waaronder de Academy Award voor beste niet-Engelstalige film en de Grand Prix op het Filmfestival van Cannes. Daarnaast werd het voor 11 BAFTA Awards genomineerd en won het er vijf! Ook zijn er meerdere versies van de film, waarvan de oorspronkelijke 155 minuten duurde, maar voor de internationale release ingekort werd tot 124 minuten.

Laat je omverblazen door Tornatore’s liefdesbrief aan de cinema, die doordrenkt is met nostalgie, saamhorigheid en liefde.