Locke

Sinds enkele jaren schieten ze als paddenstoelen uit de grond: films waarbij slechts één persoon in beeld is en die zijn opgebouwd rondom een beperkt aantal telefoongesprekken. Een ingetogen onemanshow, zou je het kunnen noemen, waarbij de kans op verveling groot is. Want wat als die ene ruimte of dat ene personage ons niet weet te boeien? Dat risico nam regisseur Steven Knight ( Seventh Son en Dirty Pretty Things ) voor lief; het resultaat is een fascinerend en zenuwslopend schouwspel dat geen moment verveeld. Praise the risks!

Enkele weken geleden bracht de Deense regisseur Gustav Moller ons Den Skyldige ( The Guilty ): een film die zich afspeelt op één en dezelfde avond in één en dezelfde kamer met slechts één mannelijke acteur. Dat klinkt misschien niet boeiend, maar dat is het zeker wel! Want juist wanneer met minimale middelen een ultra spannend verhaal wordt gecreëerd, is de kans groot dat je er kijker als volledig in wordt meegezogen. Dit is dan ook precies het effect dat zowel Den Skyldige als Locke teweeg brengt; een spectaculaire hypnose waarbij je alles om je heen vergeet.

In Locke volgen we de Britse Ivan Locke (Tom Hardy); een doodgewone maar succesvolle voorman die al negen jaar met veel plezier bij een bouwbedrijf in Birmingham werkt. In principe loopt zijn leven op rolletjes; Ivan is gelukkig getrouwd, heeft twee leuke zoons en veel plezier in zijn werk. Toch besluit de oersterke voorman tijdens een autorit naar Londen een reeks onomkeerbare beslissingen te nemen; beslissingen die zijn leven voorgoed zullen veranderen. In zesendertig telefoongesprekken ontvouwt zich langzaamaan een verhaal dat verrassender is dan je aanvankelijk zou denken. En jij zit er bovenop…

Hoe Tom Hardy het doet blijft een wondertje, maar de manier waarop hij gestalte geeft aan de eigenaardige Locke is fenomenaal. Anderhalf uur lang zie je enkel en alleen zijn gezicht (en het interieur van zijn BMW), maar dat maakt helemaal niets uit; Hardy speelt zijn rol met zoveel kracht en overtuiging dat je die 85 minuten eigenlijk nog te weinig vindt. Met iedere kilometer die hij aflegt, leren we Ivan Locke beter kennen. Van zijn motivatie en levenshouding begrijp je misschien weinig, maar dat maakt zijn personage alleen maar interessanter.

Ondanks het feit dat het plot eigenlijk vrij weinig inhoudt (meer dan een auto, telefoon en hoofdrolspeler is er niet) blijf je als kijker van begin tot eind geboeid. Die eindeloze donkere avond, de spiegelende auto-ruiten, de regendruppels op het asfalt en de kalme stem van Hardy maken van Locke een dromerige, ontroerende autorit - of moeten we zeggen; levensrit? Hoe je het ook wendt of keert, deze film mag je absoluut niet missen!