Looking for Eric

Niet dat hij echt naast hem loopt, maar de emotioneel instabiele postbode Eric krijgt zijn werk gemakkelijker voor elkaar met idool Eric Cantona aan zijn zijde. En dan blijkt Cantona, voormalig voetballer bij Manchester United, ook nog trompet te kunnen spelen. De Fransman tovert zijn instrument uit de postzak en blaast, op het balkon van een nieuwbouwflat, een ode aan de stad die hem heeft groot gemaakt. 'Ik ben geen mens. Ik ben Cantona.' De scène is exemplarisch voor de volstrekt vanzelfsprekende wijze waarop in Looking for Eric sociaal realisme en magie versmelten – alsof regisseur Ken Loach en vaste scenarist Paul Laverty nooit anders hebben gedaan.

Ook als je voetbal haat of Cantona niet kent, begrijp je dat het voor postbode Eric een soort Mariaverschijning is, wanneer zijn idool opeens op zijn bed zit om zijn problemen te bespreken – pleegzoon crimineel, de liefde onbereikbaar, het werk verslonst. De oud-profvoetballer heeft precies de charmante houterigheid die een vedette als hij zich in zo’n filmrol kan permitteren. Als zichzelf is Cantona perfect gecast; elke plechtig gesproken zin is raak. ‘Hij die alle gevaren voorziet, gaat nooit de zee op’, ‘De nobelste wraak is vergiffenis’; zulks zijn de adviezen die Cantona als een wandelend zelfhulpboek aan Eric geeft.

Zo’n personage maakt eigenlijk alles acceptabel – van Erics overlieve collega’s tot de stripachtige snodaard die voor aktie zorgt. Maar het mooist blijven de duetten voor de twee Erics, zoals de scène waarin Cantona de postbode, ooit een aardig rock ’n’ roller, ten dans vraagt in diens sjofele slaapkamer. Een magisch handgebaar van Cantona, en de lichtjes van de platenspeler springen aan. Al schuifelend komt Eric terug bij de avond dat hij zijn grote liefde als danspartner kreeg aangereikt, en ze samen de sterren van de hemel swingden. Cantona maakt plaats voor het meisje, de slaapkamer wordt de danszaal van weleer, terwijl de band op het podium na al die tijd bejaard is geworden.

Op zo’n moment krijgt Looking for Eric een enorme diepgang, terloops rakend aan thema’s als ouderdom, nostalgie, en verloren onbevangenheid; dankzij een voetbalgod in de rol van denkbeeldig vriendje.