The Insult

Ruzie maken doen we allemaal wel eens. Met familie, met vrienden, met collega’s - soms zelfs met een onbekende passant. Maar wanneer ga je te ver? Waar ligt de grens tussen een simpel akkefietje en een grootschalige belediging? In The Insult wordt duidelijk dat die scheidslijn nauwelijks te trekken valt.

Wanneer de Palestijnse aannemer Yasser de afvoerbuis van de Libanese automonteur Tony moet repareren - en deze per ongeluk vernield - is de laatste niet te genieten. Meerdere beledigingen vallen als Tony woedend zijn onvrede uit en Yasser verwoed van zich afbijt. Maar zoals het een vriendelijk en klantgericht bedrijf betaamt, wordt door Yassers werkgever besloten dat ‘de klant koning is’ en Yasser zijn ‘oprechte’ excuses aan moet bieden. Klinkt als een goed plan, is het niet. De verzoening tussen beide mannen loopt namelijk uit op een nieuwe lading beledigingen én twee gebroken ribben. Leuk geprobeerd dus.

Er zou weinig aan de hand zijn als Tony had besloten het bij deze mislukte verzoening te laten. Maar dat doet hij niet. De situatie tussen Tony en Yasser escaleert dan ook snel: binnen no time belandt de zaak voor de rechter. En hoewel het conflict aanvankelijk een persoonlijke lading leek te hebben, blijkt al snel dat er veel meer belangen mee gemoeid gaan. Nationale belangen, welteverstaan. In de rechtszaal gaat het al heel snel niet meer om de zaak zelf. In plaats daarvan gaat het om diepe politieke en religieuze kwesties.

De kloof tussen Christenen en Palestijnen in Libanon is diep. Nog maar dertig jaar geleden woedde in het land een bloedige burgeroorlog tussen Islamitische strijdgroepen en Christelijke falangisten. Het is dan ook niet gek dat de ruzie tussen Tony en Yasser meer weerspiegelt dan een persoonlijk conflict alleen. Eerder is het een strijd tussen verschillende nationale groeperingen die de complexe geschiedenis toont van een land waar de verhoudingen nog altijd zeer gevoelig liggen. Gooi daar nog een snufje Arabische trots overheen, en je hebt een heerlijk complex soepje (en een steengoede film).

Dat regisseur Ziad Doueiri (die met het filmvak in aanraking kwam als regieassistent van Quentin Tarantino) voor The Insult uit eigen ervaring putte, is goed te zien. Niet alleen zit het plot uiterst kundig in elkaar; ook de acteurs worden op waanzinnige wijze in beeld gebracht. 1 (goede acteurs) + 1 (goede regisseur) = 2, maar in The Insult is 1 + 1 gewoon hartstikke honderd. Niet verwonderlijk dat deze film er met een aantal belangrijke prijzen vandoor ging. Benieuwd geworden? Schroom dan niet om deze film een kans te geven: je zult er sowieso geen spijt van krijgen.