Vincere

Het heeft bijna iets van een opera–met zoveel geraffineerde bombast wordt je overrompeld in Vincere. Voor de prijs van één krijg je dan ook eigenlijk meerdere films te zien: historisch drama, liefdesgeschiedenis, ode aan de propaganda film én een cinematisch werk met verve waar je u tegen zegt.

Zeker de moeite waard dus, dit epos over (de eerste liefde van) ‘Il Duce’, ofwel Benito Mussolini. In de eerste paar minuten al wordt de toon gezet: In een volle zaal daagt Il Duce God uit hem neer te slaan met een bliksemschicht, anders zal hij wel niet bestaan. Het horloge tikt door, de zaal kijkt gespannen toe totdat Mussolini pompeus mededeelt dat de tijd om is en door een boze menigte naar buiten spurt. Wat volgt zijn rellen, hartstochtelijke nachten, scherpe montages van nieuwsberichten en opruiende leuzen.

Passie vloeit rijkelijk door Marco Bellocchio’s verbeeldingen van politiek, persoonlijkheid en liefde. Juist door klassieke stilering te combineren met een modern tempo wint Vincere aan tijdloosheid. Daar waar de film in het begin over de temperamentvolle Mussolini lijkt te gaan splitst de vertelling zich als het ware van hem af wanneer Il Duce zijn minnares aan de kant schuift. Het medium film wordt door Bellocchio ten volste benut, niet alleen om zijn eigen verhaal te vertellen, maar ook om de functie ervan bij een publiek te duiden (door onder andere op slinkse wijze propagandafilm met zijn speelfilm te vermengen). Het eindresultaat van Vincere is een van overvloed, maar wel een van het fantastische en meeslepende soort.