Jasmine heet eigenlijk geen Jasmine
Blue Jasmine: een film over de chaos die ontstaat in het leven van hoofdpersonage Jasmine na de breuk met haar man, tevens oplichter, en de psychische effecten die daar het gevolg van zijn.
Na de pijnlijke breuk gaat Jasmine bij haar zus wonen. Jasmine en zus Ginger lijken eigenlijk meer op elkaar dan ze zelf denken, alleen leeft de één een stuk welvarender dan de ander. Beiden lijken ze te lijden aan de gevolgen van hun opvoeding en achtergrond, in de zin van dat ze zichzelf minder waard vinden dan anderen. De ‘welgestelde’ zus lijkt uiteindelijk meer door te draaien dan haar ‘armere’, ‘simpele’ zus. Want hoe leeg blijkt het leven van Jasmine? Wie heeft ze nog over uit haar luxe leventje? De schaamte over het plotselinge gebrek aan geld, het vele praten over zichzelf en de leugens: Jasmine kan de realiteit niet meer aan en zoekt haar toevlucht in pillen en wodka.
Soms praat ze zomaar op straat tegen een onbekende of in het luchtledige. De rol van Jasmine gespeeld door Cate Blanchett is dan ook overtuigend; Alec Baldwin is prettig als altijd in zijn rol als onaantastbare, koele en louche zakenman. De film is geregisseerd door Woody Allen die maar weer eens benadrukt dat niets is wat het lijkt en dat achter mooie praatjes minder mooie dingen schuil gaan. Ik vond de film bij vlagen komisch - met name door de benevelde toestand van Jasmine; balancerend in een andere omgeving dan ze gewend is en met goed gecaste mannen die om haar heen bewegen. Daarnaast voel je de tragiek van een leven dat eigenlijk al leeg en eenzaam was. Ik herken sommige dingen van mijn eigen scheidingen: het gevoel van chaos, paniek, leegte en richting. Jasmine geeft zich daar volledig aan over.
Danielle Keijer (48), Almere Hout
Regie-assistente / coach, counselor