De zoete pijn van Scandinavische cinema
Wat is toch dat masochistische trekje van de liefhebbers van Scandinavische cinema? Ik ben zelf ook groot fan van de Scandinavische producties. Ik denk dat ik het wel kan uitleggen.
De onderwerpen die gekozen worden zijn vaak beladen en de regisseurs zullen zeker niet proberen om het te verzachten. Enkele voorbeelden van de rauwe Scandinavische filmcatalogus en haar onderwerpen:
Festen: Seksueel misbruik in de familie en familiebanden
Jagten: Beschuldiging kindermisbruik binnen een gemeenschap*
*Beiden van regisseur Thomas Vinterberg
Lilja 4-ever: Prostitutie en uitbuiting door een loverboy
Together: Leven in een sekte/commune
Fucking Amal: Tienerproblemen en de ontdekking van lesbische gevoelens*
*Allen van regisseur Lukas Moodysson
En om de lijst niet te lang te maken, nodig ik je uit ook de films van Anders Thomas Jensen, Lars von Trier en Thomas Vinterberg (deze laatste 2 bekend van de Dogma-films) eens op te zoeken.
Ook al zit er altijd een soort hoop en liefde in de films, verwacht niet dat je altijd een einde krijgt waardoor je met een fijn gevoel de bioscoop verlaat of (als je thuis kijkt) met een positief gevoel je televisie uit zet. De Scandinavische regisseurs lijken tegen ons te willen zeggen: dit is het leven. Deal er maar mee en sluit je ogen niet voor wat er in de wereld gebeurt. Een soort wake up call.
Zelfs de comedy’s zijn doorspekt met donkere humor en laten een kant van de maatschappij zien waar je normaal niet aan denkt.Zo zag ik op Cinetree Men & Chicken van Anders Thomas Jensen: hierin krijgen we op een bizarre en fabelachtige manier de risico's van genetische manipulatie te zien. Door het goede verhaal en de prima acteerprestaties van de acteurs voelt het niet belerend maar als een film vol geweldige zwarte humor, waarbij je later pas gaat nadenken over de boodschap die er ook in zit.
Mijn liefde voor de Scandinavische cinema...
Ik denk dat het bewondering is. Hoe kan een regisseur mij zo ver krijgen dat ik 10 minuten na de aftiteling nog stil ben, en precies die zenuw raken die je diep verborgen hebt?
Hoe kan een acteur of actrice een rol spelen waardoor je echt mee gaat en oprecht compassie voelt voor het personage?
Ik kan een verslag van 30 pagina's schrijven over de verschillende stijlen, regisseurs regisseurs en acteurs/actrices, maar dat gaat mij (en de Cinetree redactie) dan net weer te ver.
Zie dit maar als een betoog om eens in de wereld te duiken die Scandinavische cinema heet.
Het zal je niet teleurstellen, zolang je maar geen feel good films verwacht.