Gaite Jansen over Call Me By Your Name

Het gebeurt maar zelden dat je een bioscoop in loopt om er geroerd weer uit te komen. Het was vorige week, ik kwam terug van werk in Chili en had net achttien uur in een vliegtuig gezeten. Een mooie film leek mij het ideaalbeeld voor de dag en tegelijkertijd een haast onmogelijke opdracht. Als je een mooie film wilt zien ligt de lat vaak al te hoog, dus kans groot dat je niet geraakt wordt. Je moet naar Call Me By Your Name beweerde mijn vriend en zonder er verder iets over op te zoeken zat ik niet veel later in de bioscoop.

De zaallichten doofde en meteen bevond ik mij in een prachtig landhuis in het noorden van Italië. Het is 1983 en broeierig heet. We zien een familie. Er is geld, dat zie je meteen, en opleiding, aan tafel wordt met gemak in meerdere talen gesproken. Meteen verdrink ik in het personage Elio (weergaloos gespeeld door Timothée Chalamet). Een slank, jongensachtig lichaam met grote bruine ogen waar je de wereld in kunt zien. Hij is jong, zeventien. Elio is in de bloei van zijn puberteit en groen als gras wanneer we hem voor het eerst ontmoeten. Elio flirt wat met een vriendin genaamd Marzia, speelt piano en geniet van de zomer wanneer Oliver (Armie Hammer), een Amerikaanse research- en zakenpartner van zijn vader, zes weken bij hen in huis komt wonen.

De band tussen Oliver en Elio is wat volgt. Een band die langzaam ontstaat en meer en meer intens wordt naarmate de film vordert. Een band die zo ontwapenend, teder en opwindend is dat ik er geen woorden aan vuil wil maken. Een band die je absoluut zelf moet zien, op het beeldscherm, want daar knettert het vanaf.

Na twee uur en twaalf minuten (het had voor mij nog uren mogen duren) sta ik weer buiten. In Nederland is het koud maar ik heb het warm. Mijn lichaam zindert, mijn geest maakt overuren, mijn hart voelt gebroken en geheeld tegelijk en alles in mij schreeuwt geluk. Mijn vriend en ik praten nog uren over de film. ‘Die scene met die perzik’, ‘het fenomenale spel’ en ‘de muziek’! De prachtige, prachtige muziek van Sufjan Stevens. Een dag later gaat het er nog over. Twee dagen later ook. Het gaat erover met vrienden, met familie. Een week later schrijf ik dit.

Het gebeurt maar zelden dat je een bioscoop inloopt om er geroerd weer uit te komen. Het overkwam mij vorige week. Call Me By Your Name van Luca Guadagnino. Hij draait nog.