Blackfish

Langzaam maar zeker daalt het besef in dat dieren geen gebruiksobjecten zijn. Velen van ons eten ze nog dagelijks, we voeren ze nog altijd op als show-element in kooitjes en te kleine aquaria. Blackfish laat zien dat wanneer je een intelligent en sociaal wezen te lang in barre omstandigheden laat leven het een kwestie van tijd is voordat de paniek naar buiten klapt.

De beste bedoelingen hadden de trainers, geen idee van wat ze aan het doen waren. Ze kregen onware feiten gesouffleerd van hun werkgevers (“why would they lie?”) en werden verblind door hun passie voor de dieren waarmee ze werkten. Dagelijks mochten ze met hun favoriete dieren doorbrengen, ze communiceerden: dat kon toch niet verkeerd zijn? Maar door een gebeurtenis op 24 januari 2010 werd bij het grote publiek, én de trainers, duidelijk gemaakt dat ze zich maar eens verder moesten verdiepen in het hoe en waarom van zeedieren in attractieparken.

Blackfish legt met trefzekerheid verschillende verhalen van een aantal ex-trainers naast elkaar. Het resultaat is een film die op humane manier laat zien hoe tegenstrijdig de problematiek rondom attractieparken is. De documentaire maakte al heel wat los bij het uitkomen, maar verdient het elke dag opnieuw op bekeken te worden. Want elk wezen dat zoveel blijk geeft van intelligentie verdient het in zijn natuurlijk habitat te leven. En zolang er nog dieren in gevangenschap tot kunstjes worden gedwongen moeten dit soort films verspreid blijven worden, tot lang daarna, zodat we niet dezelfde fouten maken.