Félicité

Eerlijk is eerlijk, 2020 was en is geen gemakkelijk jaar. Het coronavirus heeft de hele wereld hard geraakt en ons beperkt in veel ‘normale’ vrijheden. Ook hier in Nederland, waar we de afgelopen maanden heel begripvol voor de situatie waren, beginnen we er een beetje genoeg van te krijgen en wordt er steeds meer geklaagd. Dit is logisch en (tot op zekere hoogte) menselijk, maar soms is het ook goed om te beseffen dat we het ondanks alles nog steeds heel goed hebben in Nederland. De krachtige film Félicité bevestigt dit als geen ander.

Félicité – enorm sterk vertolkt door debutante Véro Tshanda Beya Mputu - is moeder, zangeres, hoofd van het huis en boven alles sterke vrouw. Vanaf de geboorte van haar zoon Samo (Gaetan Claudia) dopt Félicité haar eigen boontjes. Zij zorgt ervoor dat hij eten krijgt en een dak boven zijn hoofd heeft, ook al was dit vaak niet gemakkelijk. Félicité en haar zoon wonen namelijk in de hoofdstad van Congo, Kinshasa. Een stad waarin je eerder werkt om te overleven dan te leven. En dat is dan ook wat Félicité doet: strijden voor haar leven en voor dat van haar zoon. Veertien jaar lang wist ze dit met opgeheven hoofd en eer vol te houden, maar alles verandert wanneer Samo in het ziekenhuis belandt door een ernstig motorongeluk. Want helaas zijn de ziekenhuizen en verzekeringen in Congo niet hetzelfde geregeld als in Nederland; om Samo te opereren, verwachten artsen dat Félicité vóór de operatie een flink bedrag neerlegt. Geen geld betekent geen operatie, en geen operatie kan het ergste betekenen voor Samo. Wat volgt is een wanhopige zoektocht naar geld en hulp, waarin Félicité erachter komt wie haar vijanden en wie haar vrienden zijn.

Een ontzettend heftig verhaal, maar de film zelf voelt juist allesbehalve zwaar. De sfeer van Félicité is zacht, de beelden zijn prachtig geschoten, de (amateur) acteurs – vooral Véro Tshanda Beya Mputu – spelen bewonderenswaardig en de hele film is gevuld met opbeurende, krachtige muziek. Muziek zit in bijna iedere scène verwerkt en vormt zo een soort rode draad door de film én door het leven van Félicité. Prachtige, emotionele en rauwe film die je aan het denken zet over geluk, sterke vrouwen en de (helende) kracht van muziek.