Home

Een film die je vanaf moment één bij de keel grijpt; zo heel vaak komt dat niet voor. Het rauwe Home is daarin een uitzondering en geeft een realistische kijk op de grote, hedendaagse cultuurverschillen die tussen ouders en kinderen kunnen bestaan.

Kevin is pas 17 jaar oud als hij uit de gevangenis komt. Wat daar precies gebeurd is, blijkt niet zo heel belangrijk voor dit verhaal. Dat het iets met zware mishandeling te maken heeft, wordt echter vrij snel duidelijk. We zien een gewelddadig iPhone filmpje, maar de gesloten Kevin zwijgt in alle talen - waarschijnlijk een bewuste keuze van filmmaker Fien Troch (Kid, Unspoken), die erom bekend staat haar zware onderwerpen op een heldere, rauwe manier zichtbaar te maken.

Al gauw laat Troch zien hoe de introverte Kevin welkom wordt geheten in de hechte vriendenkring van zijn neef Sammy. Wat houdt deze jongens bezig en wat zorgt voor die extreem sterke band? Een ding is zeker: deze jongens staan stuk voor stuk bij elkaar in het krijt.

Onbegrip, haat en jaloezie: van een harmonieuze thuisbasis is bij geen van de jongens in_Home_ sprake. Oké, Kevin en zijn vrienden kunnen best door een deur met hun ouders, maar wederzijds begrip blijkt een grote opgave. Dat sterke communicatieprobleem tussen volwassenen en jongeren is eigenlijk de rode draad die gedurende de hele film zorgt voor misvattingen en narigheid.

Troch koos er voor haar vierde speelfilm voor om voornamelijk met non-acteurs te werken. Dit, in combinatie met de bijna documentaire-achtige stijl, zorgt voor een bijzonder realistische film. Uitgaan, ruzie maken met je ouders, ongein uithalen op school en daar vervolgens voor nablijven; je zit zo dicht op de huid van deze pubers dat het haast lijkt alsof je het samen met hen meemaakt.

Home; een titel die na het zien van deze film haast sarcastisch klinkt. Bitter, rauw, confronterend en beeldschoon tegelijkertijd. Verplichte kost voor ouders, voor kinderen, en eigenlijk voor iedereen (als je het ons vraagt).