La Danseuse

In tegenstelling tot abstracte schilderkunst of klassieke muziek, is film een kunstvorm die bewonderd wordt door een breder publiek. De laagdrempeligheid en begrijpbaarheid van film, zorgt ervoor dat deze kunst (vaak) beter behapbaar is. Dit betekent echter niet dat films hun waarde alleen kunnen halen uit de boodschap van het verhaal of uit sterke dialogen. Het camerawerk en de soundtrack kunnen een film bijvoorbeeld ook naar een heel ander niveau tillen. Regisseur Stéphanie Di Giusto laat met haar visueel prachtige La Danseuse zien dat haar kracht in het maken van films juist in deze wellicht meer kunstzinnige - in de typische zin van het woord - kant van films zit. La Danseuse zit namelijk vol met scènes die qua filmtechnieken, lichtgebruik en keuze in muziek een waar stukje kunst op zichzelf zijn.

La Danseuse vertelt het verhaal van de grandioze actrice en danseres Marie Louise Fuller, die later bekend werd als Loïe Fuller. De Amerikaans-Franse Loïe werd geboren in 1862 en staat nu bekend als een pionier van de moderne dans én het gebruik van theaterbelichting. De dans die haar internationale bekendheid gaf was de innoverende ‘Serpentine’-dans en het is deze dans waar La Danseuse om draait. We zien hoe Loïe als jonge boerendochter op het idee komt van haar dans en hoe ze alles op alles zet om haar droom te realiseren. Stéphanie Di Giusto zet Loïe Fuller (die prachtig gespeeld wordt door Soko) neer als jonge vrouw met een sterke wil en droom, die zich door niets laat stoppen. Niet door haar lichaam dat het zware werk van de Serpentine dans maar net aankan en niet door haar protegé Isadora Duncan (Lily-Rose Depp) die toch niet alleen goede bedoelingen lijkt te hebben.

Alhoewel La Danseuse gebaseerd is op het leven van danseres Loïe Fuller, is het zeker geen echte biografie. Stéphanie Di Giusto heeft veel artistieke vrijheid genomen in haar film, maar een belangrijk element van het leven van Fuller heeft zij van begin tot eind als leidraad genomen: de kracht van Loïe Fuller. La Danseuse laat zien dat de danseres een feministische, sterke vrouw was die niets of niemand liet vertellen wat zij moest doen. Haar wil was wet en dit heeft haar uiteindelijk wereldberoemd gemaakt. La Danseuse is daarom in essentie een ware ode aan Fuller. We zullen nooit weten wat Loïe Fuller zelf zou vinden van Stéphanie Di Giusto’s versie van haar iconische dans, maar voor de kijker zijn juist die dansscènes puur visueel genot - dat je keer op keer opnieuw wil ervaren.