Only God Forgives

Een audiovisueel kunstwerk noemt actrice Sallie Harmsen Only God Forgives, en zo kun je ook zeker naar deze film kijken. Maar dan wel een dat je zowel emotioneel als intellectueel zal provoceren, onthutsen en met een netvlies vol prachtige kleuren zal achterlaten.

Hoewel Only God Forgives door velen wordt weggezet als een oppervlakkig machowerk dat vooral hip wil ogen is het eigenlijk een vrij slimme film. Only God Forgives is namelijk een film die trekt aan staande conventies: er wordt gezocht naar hoe ver men kan gaan qua stilering, tempo, hoofdpersoon, dialoog (weinig maar heftig) en shock value. Qua verhaal en hoofdpersoon hebben we te maken met een macho als uit een jaren 80 film in een cliché wraakverhaal – maar hier zien we eigenlijk de anti-these op dat alles ontvouwen.

Zo simpel als het verhaal is, zo complex is de belichting en de structurering. De editing leent op gezette tijden zelfs uit de intellectuele montage van Soviet films, alleen is deze dan weer vijf keer zo traag. Je krijgt weinig houvast maar juist daarom kun je weinig meer dan de film als ervaring over je heen laten spoelen. Een film die als niet geslaagd wordt bestempeld wordt vaak verkeerd bezien: dus probeer ook niet alles te begrijpen, probeer het je niet teveel aan te trekken, maar laat je wel intrigeren en opzwepen, want daar leent de film zich namelijk uitstekend voor.