The Sapphires

“Ninety percent of all recorded music is trash, the other 10% is soul” – het is het credo waarmee Dave de meidengroep The Sapphires opzweept. De film, die een geromantiseerde versie geeft van een verhaal dat wel uit de werkelijkheid is geleend, laat ons vervolgens iets zien dat in het verlengde hiervan ligt: een verhaal kan misschien niet altijd even origineel zijn, maar het is de bezieling die het verschil maakt!

Ga YouTube maar eens op om te zoeken naar hitsongs die verdacht veel lijken op oudere nummers. Greenday leende van The Kinks, Coldplay bestal Kraftwerk, zelfs de koningen van eigenzinnigheid Radiohead worden beticht leentjebuur te hebben gespeeld bij The Beatles. Maar betekent dat dat we minder genieten van deze nummers? Eigenlijk niet. Hetzelfde geldt voor verhalen, boeken en films: er zijn talloze iteraties en remakes die in meer of mindere mate eerlijk zijn over waar ze de mosterd halen, maar het gaat om de vertaalslag die iets interessant maakt.

The Sapphires biedt een verhaal dat op zichzelf genomen niet het meest originele is: een groep underdog zangeressen wordt met de hulp van een door het leven geknakte manager (die zelf ook op zoek is naar een comeback) geholpen hun droom te bereiken. Maar dat het nu eens niet om een groep doorsnee Amerikanen gaat, het verhaal een stevige voeting in de waarheid heeft (de film werd geschreven door de zoon van een van de zangeressen) én de muziek fantastisch is, maakt dat films als deze meer dan de moeite zijn om gedeeld te worden… Al is het alleen maar omdat er geen enkele documentaire te vinden is over deze uitzonderlijke groep vrouwen. Dus ga zitten voor een verloop dat misschien bekend lijkt, en geniet van die 10% soul!