Zurich

Het lijkt zo onwerkelijk. Een rode auto van de weg af, een vrouw die er verdwaasd naast staat, tot aan haar middel in het water. Een cheeta op de weg, terwijl de omgeving europees is. Knip. De opener van Zurich zet film en het centrale sentiment in één klap neer: poëtische disoriëntatie, zoals die gepaard gaat met extreem verlies.

We zien een vrouw op zoek naar intimiteit die het vervolgens niet kan verkroppen wanneer het haar kant op komt. De film laat in een maalstroom van beeld en geluid de kolkende brei aan emotie zien die door onze hoofdpersoon moet razen. Er is verlies geleden, er zijn leugens verteld, er zijn offers gepleegd. Het lijkt zo onwerkelijk, en het is daarom dat de structuur van Zurich bijtijds gefragmenteerd lijkt. Niet rationeel te bevatten of chronologisch, maar associatief en emotief.

De selectie van deze film is dan ook wat anders gegaan dan normaal: we hebben Wende zelf gevraagd te vertellen over haar ervaring met de film, en wanneer je deze bekijkt snap je ongetwijfeld waarom. De film staat sowieso ferm, maar Wende’s acteerprestatie is daar bovenop weergaloos. Ogenschijnlijk zonder emotionele reserves heeft zij zich op de rol gestort. En juist daarom komt Zurich zo binnen, de intensiteit knalt van het scherm af. Het lijkt zo onwerkelijk, en tegelijk zo echt.