Ema

Hoe ver gaat moederliefde? Of beter gezegd, hoe ver zou het mogen gaan? Als het doel de middelen heiligt, in hoeverre is het dan geoorloofd om die middelen onderweg totaal te vernietigen?

In Ema volgen we de gelijknamige jonge danseres die samen met haar man en choreograaf Gastón (Gael García Bernal) het jongetje Polo heeft geadopteerd. Na een afschuwelijk incident, veroorzaakt door Polo’s gewelddadige uitingen, besluit het stel om de geadopteerde jongen terug te geven aan de instanties. Al snel krijgt Ema echter spijt van deze keuze en besluit ze alles op alles te zetten om haar zoon terug te krijgen. Ema neemt je mee in haar reis vol onverwachte en onverantwoorde keuzes, waarin ze alles en iedereen die op haar pad komt, verwoest. Of ze hiervoor een vlammenwerper of haar eigen lichaam moet gebruiken, maakt haar niet uit. Ema is explosief, seksueel en zeker niet de meest sympathieke protagonist. Toch laat ze met haar platinablonde, korte coupe en zelfverzekerde blik iedereen voor zich buigen – zo ook de kijker.

De relaties tussen de personages in Ema zijn ingewikkeld, controversieel en iedereen is vooral heel erg afhankelijk van elkaar. Ze hebben elkaar nodig om de consequenties van hun acties te ontwijken. De relatie tussen Gaston en Ema is vooral gebaseerd op het elkaar constant beschuldigen van het voorval met Polo, zonder ook maar een moment zelf verantwoordelijkheid hiervoor te nemen. Onder begeleiding van de hypnotiserende soundtrack van Nicolas Jaar neemt Ema de kijker mee in de betoverende bewegingen van de dansers. In een soort trance wordt de kijker meegevoerd op de maat van de muziek. De film zorgt ervoor dat je loskomt van de realiteit, waardoor controversiële en vreemde keuzes opeens volstrekt logisch en aanvaardbaar lijken.

Ema is een vurig drama dat je volledig opslokt in zijn mesmeriserende beelden. Pablo Larraín laat in zijn film maar weer eens zien dat haat en liefde vaak angstaanjagend dicht bij elkaar liggen, dat realisme overschat wordt en dat moeders sterker zijn dan wie dan ook.