No

Het is verkiezingstijd en de audiovisuele manipulatie vliegt ons om de oren. Tijd om eens te kijken hoe het er achter de schermen aan toe kan gaan. In 1988 besloot Augusto Pinochet een referendum in te stelen: mensen kunnen ‘ja’ of ‘nee’ stemmen, waarop zijn dictatorschap zal worden gelegitimeerd of afgekapt. Voor het ‘NO’ kamp lijkt het een nutteloze strijd, totdat een van hen besluit een jonge reclamemaker in te huren..

Dat Pablo Larraín kundig is met het vangen van een tijdsgeest geweest hij onlangs nog met zijn portret van Jackie Kennedy (Jackie, nu te zien in de bioscoop). Net zoals hij daar deed schoot Larraín ook NO film met dezelfde technologie als er beschikbaar was in de tijd die hij probeert te vangen. Op die manier sluit het archiefmateriaal naadloos aan op de speelfilm die hij ons voorschotelt, wat voor een film als NO wonderen doet. NO laat namelijk de kracht van beeldtaal zien, en de overredingskracht van beeld in de handen van iemand die snapt hoe beeld werkt.

Het knappe aan NO is dat de standaard-pitch van René (het hoofdpersonage, gespeeld door Gael García Bernal) elke keer geldt, elke keer oprecht is én elke keer een truc is. Het geeft de ambivalentie aan van de communicatie van zowel het Pinochet als NO-kamp: beiden manipuleren voor wat zij het beste achten. Larraíns filmis daarmee niet alleen een ingenieus verslag van een historische gebeurtenis, het is ook nog eens een film die de geest weet te prikkelen terwijl je vermaakt wordt–bijna alsof we zelf worden gemanipuleerd door een slimme reclamemaker..