Hell or High Water

Bankovervallen, gekwelde cowboys, shoot-outs, een killer soundtrack en een kat-en-muisspel met de lokale sheriff; Hell or High Water is een klassieke western in een… klassiek jasje. Er wordt wel gezegd dat genre films, zoals de Western, hun kracht halen uit subtiele afwijkingen binnen een zee aan bekende conventies. Maar Hell or High Water weigert mee te doen aan dit trucje en zet z’n hakken letterlijk en figuurlijk in het zand - met een briljant resultaat. De film probeert geen nieuwe of innovatieve draai te geven aan de klassieke western, maar haalt juist het meeste, maar dan ook echt het meeste uit de traditionele conventies van het voorheen versleten genre. Bij het kijken van de film wordt al snel duidelijk dat iedere betrokkene zijn/haar beste beentje heeft voorgezet. Van de acteerprestaties van de doorgewinterde acteur Jeff Bridges, naar het strakke script van opkomend genre scenarist Taylor Sheridan, tot de doelbewuste regie van filmmaker David Mckenzie; Hell or High Water staat als een huis. Het slow-pace ritme en de scherpe spanningsopbouw worden bijgestaan door de weidse cinematografie en de originele gritty soundtrack van Nick Cave.

In Hell or High Water ontmoeten we broers Toby en Tanner tijdens de overval van een kleine Texaanse bank. De amateuristische bedoening tekent meteen onze eerste indruk. Toby, de intelligente, charmante maar passieve broer en Tanner, de hot head ex-gevangene die onnodige risico’s neemt. Wanneer sheriff Marcus Hamilton (Jeff Bridges) de ogenschijnlijk eenvoudige zaak van de overval krijgt voorgeschoteld, zullen de broers hard hun best moeten doen om een potentieel dodelijke confrontatie uit de weg te gaan.

De spot-on western tradities en de bulletproof executie creëren ruimte voor verdieping. De broers clean-cut karaktertrekken blijken niet zo zwart-wit als ze lijken. Het is Toby, niet Tanner, die de overvallen heeft geïnitieerd. Door zijn hoge schulden moet hij zijn land afstaan en zijn zoons in armoede achterlaten. Broer Tanner, pas net weer op vrije voeten, helpt hem uit liefde voor Toby en zijn familie. Was alles nog maar zo simpel als een bank overvallen en tevergeefs opgejaagd worden door de lokale sheriff. Het ogenschijnlijk stilstaande zuidelijke deel van de States blijkt toch niet meer hetzelfde als Hollywoods ‘wilde westen’. Toerekenbaar vaderschap, financiële verantwoordelijkheid en kapitalistische hypotheekhaaien kwellen onze dieven dagelijks. Of je nu meeleeft met de schuldbewuste criminele broers of de intelligente all-knowing sheriff, het ambigue rechtvaardigheidsgevoel maakt de personages soms inwisselbaar.

Toby en Marcus’ parallellen paden van pijn kruisen elkaar met een gevoel van vergelding maar ook begrip. Het op elkaar toegebrachte lijden brengt ook een conflicterende herkenbaarheid teweeg. De film en zijn karakters dragen gezamenlijk een onzekere treurnis uit. Toby in zijn neergeslagen lichaamstaal, Marcus in zijn menige bewustzijn en Tanner in zijn toegelaten waanzin. Het onvergeeflijke wilde westen laat geen winnaars achter, alleen maar verliezers.