Il Divo

Na Youth, La Grande Bellezza en Le conseguenze dell’amore kunnen we opnieuw een indrukwekkende film van de grote Italiaanse regisseur Paolo Sorrentino aan jullie introduceren! Deze keer is het een van zijn oudere werken, Il Divo: over de Italiaanse politicus Giulio Andreotti, die 30 jaar lang Italië heeft geregeerd als een schim die overal mee wegkwam.

Giulio Andreotti startte zijn politieke carrière in het Italiaanse parlement in 1945 en vormde sindsdien met zijn partij de ‘Democrazia Christiana’ 33 keer deel van de regering én hij werd maar liefst zeven keer verkozen tot minister-president. Daarnaast werd hij, zelfs nadat zijn partij uiteenviel, benoemd tot senator voor het leven. In totaal was hij bijna een halve eeuw deel van het hart van de Italiaanse politiek (en de Italiaanse macht). Toch bleek Andreotti, ondanks deze lange periode in het publieke oog, een man van vele geheimen – zelfs zijn eigen vrouw had hem niet altijd door.

De geheimen die centraal staan in Il Divo zijn vooral Andreotti’s banden met de Italiaanse maffia en de reeks aan executies die plaatsvondt tijdens Andreotti’s politieke carrière. Sorrentino transformeert zich met deze film dan ook tot een soort onderzoeksjournalist. In Il Divo probeert Sorrentino de chaos van de Italiaanse politieke- en onderwereld in die tijd te linken aan Andreotti, die paradoxaal genoeg de rust zelve is. Als een soort schim weet Andreotti in deze 50 jaar namelijk alle beschuldigingen die zijn kant op worden gegooid te ontwijken. Zelfs een foto waarop de politicus te zien is met twee hoge maffiabazen is niet genoeg om hem van zijn troon te stoten – Il Divo, oftewel ‘de goddelijke’, blijkt dan ook de perfecte bijnaam voor Andreotti.

Il Divo is een echte Sorrentino film, waarin hij de enorm hoge standaarden die we van hem gewend zijn opnieuw weet te bereiken. Niet alleen is de montage vlijmscherp – zo wordt een bloederige scène bijvoorbeeld abrupt afgewisseld met een cynisch shot van een opgeloste aspirines in een glas water – maar ook herkennen we weer de elektronische popmuziek op de achtergrond en het ijzersterke acteerwerk van Toni Servillo, die volledig in de huid van Andreotti weet te kruipen. Soms voelt de film wat duizelingwekkend aan, aangezien Sorrentino met de namen van talloze Italiaanse maffioso’s en politici gooit alsof het niets is. Te volgen valt het bijna niet – en dat was waarschijnlijk ook precies Sorrentino’s doel. De rol die Andreotti, de geheimzinnige man die meer zegt met het gebruik van zijn handen dan met eigenlijke woorden, speelde in talloze moorden zónder dat mensen het doorhadden, is namelijk ook duizelingwekkend. Sorrentino weet je met deze Oscarwaardige film dan ook precies te laten voelen zoals je je hoort te voelen na dit verhaal; verbijsterd.