In Grazia di Dio

‘Roeien met de riemen die je hebt’ is een gezegde dat we allemaal wel kennen en waar velen van ons ooit kracht uit hebben gehaald. Soms zit het leven behoorlijk tegen en soms lijkt alles teveel, maar toch blijven we doorgaan en vechten met – je raadt het al – de riemen die we wél hebben. Natuurlijk is hier ruimte voor nuance, want alleen een goede instelling en doorzettingsvermogen is niet altijd alles – tegenslagen kunnen ook buiten je macht liggen. Toch hebben we dan nog steeds een keuze; we kunnen ervoor kiezen boos te worden en verdrietig te zijn, óf we kunnen proberen het beste van de situatie te maken. De vier Italiaanse hoofdrolspeelsters in In Grazia di Dio laten beide manieren van omgaan met een crisis zien en nemen ons mee op hun herkenbare, emotionele leerweg.

In Grazia di Dio speelt zich af in de prachtige, religieuze Italiaanse regio Salento. Diep in het zuiden van Italië dus, waar de dagen warm, lang en vooral erg piano piano zijn. De film heeft een algehele serene en tegelijkertijd sobere sfeer over zich heen. Fraaie beelden van de Salentijnse kust en langzame shots van rijen olijfbomen laten ons zien hoe prachtig de omgeving is – maar ook creëren ze een onbehaaglijk gevoel. Alleen al door de beelden weten we dat er iets niet goed zit, en al snel wordt duidelijk wat dat precies is... De economische crisis heeft deze regio en haar inwoners namelijk goed te pakken gehad. In In Grazia di Dio volgen we drie generaties vrouwen die na de gedwongen verkoop van hun textielbedrijf(je) naar het Salentijnse platteland verhuizen, waar ze nieuwe manieren moeten vinden om niet alleen geld te verdienen maar ook te leren genieten van het leven. Ze leren hun eigen boontjes doppen (letterlijk en figuurlijk), ze worden opnieuw verliefd en leren hoe ze op elkaar kunnen bouwen en van elkaar kunnen houden.

Zoals gezegd is In Grazia di Dio een rustig drama; alle scènes en dialogen nemen hun tijd en zorgen er zodoende voor dat je volledig wordt opgenomen in het verhaal. In eerste instantie voelt dit drama dan misschien ook niet aan als een feel good film, vooral omdat we deze stijl - een typische art house film - en feel good normaal niet snel met elkaar associëren. Toch creëert Edoardo Winspeare’s prachtige en eerlijke film ditzelfde gevoel van liefde, blijdschap en vooral kracht. In Grazia di Dio is een ingetogen drama dat bomvol zit met liefde voor de mens, God en natuur; en dan met name de Italiaanse natuur in Salento, waar de regisseur zelf ook opgroeide. De Engelse naam van de film is dan ook een perfecte samenvatting van het eindresultaat: ‘Quiet Bliss’, oftewel stille vreugde.