La Piel Que Habito

Goed nieuws voor Pedro Almodóvar fans (dat is bijna iedere filmliefhebber toch?) want we mogen opnieuw een film van deze fantastische regisseur, die ons keer op keer blijft verbazen met zijn verhaallijnen en prachtige cinematografie, vertonen. De laatste films die je hier op Cinetree van hem zag, waren Dolor y Gloria en Julieta. Nu is het de tijd voor een van Almodóvar’s bekendste werken: La Piel Que Habito uit 2011. Inmiddels al 11 jaar oud dus en daarmee een stuk ouder dan Julieta en Dolor y Gloria, maar niet minder indrukwekkend. La Piel Que Habito – oftewel ‘de huid waarin ik woon’ – valt misschien iets buiten de boot vergeleken met de rest van Almodóvar’s films, omdat het meer horror en thriller is dan we gewend zijn van hem. Toch is de film hierdoor misschien wel de meest typische Almodóvar die we kunnen bedenken, want juist het opzoeken van grenzen en het volgen van onconventionele verhaallijnen is natuurlijk wat we in essentie van deze regisseur verwachten.

Het is moeilijk om dit drama/horror/psychologische thriller uit te leggen zonder te veel weg te geven. Zoals je niet zal verbazen, wordt de hoofdrol opnieuw gespeeld door Almodóvar’s geliefde Antonio Banderas. In deze fascinerende rol speelt Banderas Robert Ledgard, een plastisch chirurg en uitvinder die zijn nieuwste experimenten meedogenloos uitprobeert op Vera Cruz (fantastisch gespeeld door Elena Ayana), een jonge vrouw die Robert gevangen houdt in zijn huis. Er zijn verschillende redenen voor Robert’s obsessie met Vera’s lichaam en de veranderingen die hij – zonder consent – op haar aanbrengt. Sommige gaan terug naar zijn kindertijd en andere zijn pure wraak, maar één ding is zeker: Robert is bereid tot het uiterste te gaan én laat niets van de oude Vera over.

Zoals wellicht duidelijk (of juist onduidelijk) is, gebeurt er veel in La Piel Que Habito. In slechts twee uur weet Almodóvar op intrigerende wijze verschillende verhaallijnen en genres met elkaar te verbinden door middel van een vreemde chronologische tijdlijn die alleen Almodóvar zich kan permitteren. De film begint vaag, maar wordt door middel van flashbacks iedere scène duidelijker én krachtiger. Op het einde heb je waarschijnlijk net zoveel vragen als toen de film begon, alleen zijn deze nieuwe vragen – zoals we gewend zijn van een Almodóvar film – diepe levensvragen. Opnieuw weet Almodóvar ons aan het denken te zetten over thema’s die we eigenlijk liever uit de weggaan; in dit geval vooral het thema zelfidentiteit en hoe ons uiterlijk dit beïnvloedt. Hoe deze geweldige regisseur keer op keer een ogenschijnlijk simpel en amuserend verhaal weet te veranderen in een diepe en symbolische film blijft voor ons een raadsel – des te meer reden dus om nóg meer films van hem te kijken!