Plan C

Hoe Ronald Plasmeyer aan een pokerschuld van tienduizend euro komt, laat zich eenvoudig raden. Hij is een beroerde bluffer. Dat hij het bedrag binnen een week bij een Chinese maffiabaas moet afleveren, noemt hij eufemistisch 'een situatie' of 'een lastig parket' - 'komt wel goed', laat hij er consequent op volgen. Maar ondertussen worden de wallen met elke slapeloze nacht dikker.

Een Plan heeft hij dus nodig. En iedereen die in de jaren negentig wel eens een film van Quentin Tarantino of Guy Richie heeft gezien, weet dat criminele plannen van sukkelige mannen in nood hen steevast verder in de problemen brengen.

Misdaadkomedie Plan C is wat dat betreft niet anders, al doet het tragikomische eerder denken aan Fargo van de gebroeders Coen - het tempo ligt laag, vooral in het begin. Geluk speelt een prominente rol. Humor ligt niet in spitsvondigheden of grove opmerkingen maar in clichématige opmerkingen als 'zo kan ik die toko hier toch niet runnen'.

Komiek Ruben van der Meer speelt de uitgebluste agent Plasmeyer, zijn eerste en serieuze hoofdrol, dan ook als een wandelend understatement en doet dat verdienstelijk. Maar de film krijgt pas echt vleugels als Bram Gotsbach (Ton Kas) zijn intrede doet. Hij is de 'professional' die kruimelcrimineel Gerrit Ketting (René van 't Hof) erbij haalt voor de overval die Plasmeyers 'situatie' in een klap moet oplossen. Emotieloos, onpeilbaar: elk Tarantino-achtig kletspraatje dat Ketting goedbedoeld met hem aanknoopt, keert zich tegen hem. Het volstrekte gebrek aan chemie dat de twee acteurs bloedserieus neerzetten, is een van de sterkste punten van Plan C.

Debuterend regisseur Max Porcelijn, die het scenario ook schreef met deze hoofdrolspelers in het achterhoofd, is een van de nieuwe generatie filmmakers die na hun opleiding geen zin hebben om subsidie-aanvragen af te wachten. Net zoals bijvoorbeeld de makers van Rabat besloot hij gewoon een film te maken die hij zelf leuk zou vinden, met een laag budget. Het geeft zijn film een hart en een prettige energie. Niet dat daarmee alles meteen geslaagd is - zeker in het begin lopen de dialogen door het vele naturel bedoelde ge-'uh' stroef, en hoe grappiger een gesprek of running gag bedoeld is, hoe minder het werkt.

Maar de manier waarop Porcelijn het milieu van Plasmeyer en de zijnen neerzet, is onweerstaanbaar. Het is polderpolitie en -penose op zijn lulligst. Het is een wereld waarmee Tatort-brillen, snorren en bruine suède jasjes onlosmakelijk verbonden zijn, net als de rooklaag die voortdurend over het kleurenpalet lijkt te hangen. Plan C speelt zich af op de meest sfeerloze plekken van Amsterdam-Noord, in lelijke zaaltjes waarvan je dacht dat ze niet meer bestonden en waar gezelligheid een kleedje op tafel is dat kleurt bij de bekleding van de stoelen.