Rabbit Proof Fence

“I know it all feels very strange, but after a few days you’ll feel quite at home.” Kenneth Branagh’s geruststellende woorden als de duivelse A.O. Neville in Rabbit-Proof Fence schetsen als geen andere het gevoel dat Australische en Nieuw-Zeelandse films naar boven weten te brengen. Want ook al zijn het continenten op Aarde, toch voelen films uit Australië en Nieuw-Zeeland vervreemdend en buitenaards. Heeft het zien van Rabbit-Proof Fence je hongerig gemaakt naar meer ‘drama from Down Under'? Lees dan gauw verder voor meer filmtips!

Een logische eerste film om je onderdompeling in Australische en Nieuw-Zeelandse cinema mee te beginnen is Rabbit-Proof Fence. Niet alleen omdat je het aangrijpende drama direct hier op Cinetree kunt bekijken, maar ook omdat het een belangrijk aspect van in dit geval de Australische cultuur representeert: de Aboriginals . Het leed van de inheemse bevolking van Australië is vaker onderwerp van verfilming, maar in het geval van Phillip Noyce’s Rabbit-Proof Fence zien we gruweldaden waar de overheid tot kort geleden nog geen excuses voor maakte.

In de film volgen we een groep ‘half-caste’ meisjes, half blank en half Aboriginal, die in de jaren dertig werden opgejaagd en weggenomen van hun families om in kampen ‘heropgevoed’ te worden tot blanken. Tot op de dag van vandaag hebben Aboriginals het zwaar in Australië, maar Rabbit-Proof Fence toont zonder blinken de niet te ontkennen wandaden van de blanke kolonisten. En met de hedendaagse vluchtelingenproblematiek die de nieuwskoppen blijft beheersen laat de op waarheid gebaseerde dramafilm zien dat vluchten van je thuis een probleem van alle tijden is.

Ook al worden er al jaren films over het lot van de vaak arme inheemse Australiërs gemaakt, toch bleef het onderwerp jarenlang vrijwel onbesproken in het buitenland. Samson and Delilah, het krachtige filmdebuut van schrijver en regisseur Warwick Thornton, bracht daar in 2009 verandering in. De film gunt een authentieke blik op het leven in een afgelegen gemeenschap in de Australische woestijn. De film won de Caméra d’Or tijdens het Cannes Film Festival en werd gelauwerd door zowel critici als bioscoopbezoekers. Het is de ultieme tranentrekkende arthousefilm, waarin een opbloeiende liefde tussen twee veertienjarigen schetst hoe het leven van een opgroeiende Aboriginal eruit ziet. De film brengt ver weg ineens wel heel dichtbij.

Van de kale, oranje woestijngrond van Australië reizen we af naar het weelderig groene Nieuw-Zeeland. Uiteraard is dit het land waar Peter Jackson de wereld van J.R.R. Tolkien tot zes maal toe tot leven bracht, maar Nieuw-Zeeland biedt meer dan hobbits en orks. Zo is het al jaren het thuis en de inspiratiebron van filmmaakster Jane Campion, die een Oscar won voor haar intense dramafilm The Piano uit 1993. Dat Campion als geen ander doorheeft hoe de vaak ruige, maar altijd beeldschone natuur van Nieuw-Zeeland optimaal gecombineerd kan worden met de complexe, maar gebrekkige personages bewees ze opnieuw met de tv-serie Top of the Lake. Daarin zien we hoe Mad Men-actrice Elizabeth Moss’ politieagente mentaal en fysiek aftakelt als ze terugkeert naar haar thuisdorp om een verdwenen meisje terug te vinden. In haar zoektocht door de onstuimige Nieuw-Zeelandse natuur wordt ze volop geconfronteerd door de ruwe mannen die er wonen en ondekt ze een luguber complot.

Je kunt het onmogelijk over iconische films uit ‘The Land Down Under’ hebben zonder George Miller’s klassieker Mad Max te noemen. Uiteraard maakte de Australische regisseur dit jaar furore met de post-Apocalyptische roadmovie en de recente IMAX 3D reboot Mad Max: Fury Road, maar de originele trilogie heeft als geen ander de Australische filmindustrie als blockbusterleverancier op de kaart gezet. Bovendien leent het Australische niemandsland zich bij uitstek voor het stoffige strijdtoneel in een post-Apocalyptische wereld. De originele Mad Max werd gemaakt met een minimaal budget, sommige crewleden werden letterlijk in bier uitbetaald en tijdens het filmen werden meerdere wetten (waaronder de Australische snelheidsregels) meervoudig overtreden. Maar na miljoenen op te brengen aan de wereldwijde bioscoopkassa’s zei niemand daar meer wat over.

Het moge duidelijk zijn dat er de afgelopen jaren alleen al een aantal beeldschone, zei het a-typische filmparels uit Australië en Nieuw-Zeeland zijn verschenen. En dan hebben we aanraders als The Dressmaker, Animal Kingdom en The Babadook nog niet eens genoemd. ‘Down Under’ is misschien niet het eerste waar je aan denkt als je op zoekt bent naar een goede film die onder je huid weet te kruipen, maar geef je nieuwsgierigheid eens een kans. Het voelt in het begin misschien wat onwennig en vreemd, maar het zal je verbazen hoe snel je overtuigd bent van de buitenaardse aantrekkingskracht van Australische en Nieuw-Zeelandse cinema.