The Human Voice

In de eerste maanden van 2020 hebben we wereldwijd gezamenlijk een ongekende vorm van eenzaamheid ervaren. Dag in dag uit zaten we thuis. Wachtend op iets waarvan we niet goed wisten wat het was en wanneer het zou komen. We hoopten alleen dat het ons zou verlossen; dat we vrij konden zijn. Met dit gevoel in gedachten maakte regisseur Pedro Almodóvar de korte film The Human Voice. Over een vrouw, gespeeld door de fantastische Tilda Swinton, die in haar appartement wacht op de terugkeer van de liefde van haar leven -maar enkel achterblijft met een hypnotiserend en oncontroleerbaar gevoel van isolatie.

The Human Voice behandelt hetzelfde thema als veel van Almodóvars werk; de alledaagse eenzaamheid van een vrouw in rouw. Maar The Human Voice benadert deze positie op een veel eenvoudigere en daardoor misschien wel diepere manier. De film is niet veel meer dan een langdurige monoloog, waarmee Almodóvar de volledige focus kan leggen op de gemoedstoestand van de vrouw. En uiteindelijk wordt op meesterlijke wijze de complexiteit en irrationele aard van eenzaamheid blootgelegd.

Het appartement waarin het grootste deel van de film zich afspeelt, blijkt al snel een set in een filmstudio te zijn. Hoewel dit door geen van de personages wordt erkend, heeft het een gigantisch effect op de dialoog in het verhaal. Het is moeilijk om de hoofdpersoon te geloven terwijl ze over haar dag vertelt, wanneer ze zich in werkelijkheid op een filmset bevindt. Hiermee kijkt de film met een kritisch oog naar het belang van fantasie voor de ervaring van liefde en waarheid voor het verwerken van het verlies daarvan.

Mede dankzij de typische, kleurrijke Almodóvar sets en de oogverblindende garderobe van Tilda’s personage, vliegen de 30 minuten voorbij. In deze korte tijd doet Almodóvar meer dan de meeste filmmakers in 120 minuten voor elkaar krijgen. Zoals hij zelf ook aangeeft in meerdere interviews werkte hij aan The Human Voice met dezelfde passie en onzekerheid als aan al zijn andere films. Deze toewijding is te voelen in elk aspect van dit kleine meesterwerk. Maar, misschien nog wel het meest indrukwekkende, de film weet met haar thematiek bij te dragen aan het verwerken van een collectief trauma; we zijn niet alleen in onze eenzaamheid.