Una via a Palermo

Is een film schrijven en regisseren waarin je zélf een van de hoofdpersonen speelt het toppunt van egocentrisme? Of juist briljant? Na het zien van Una via a Palermo, waarin regisseur Emma Dante zelf hoofdpersoon Rosa speelt, neigen wij meer naar het laatste antwoord. Niemand gaat jouw aanwijzingen als regisseur namelijk beter begrijpen en niemand zal zo kritisch zijn op je prestaties als jijzelf. Logisch dus, dat deze gedurfde actie – die stiekem toch ook wel een tikkeltje egocentrisch is – eindigt in een film waar we met z’n allen u tegen zeggen.

Una via a Palermo is een film van weinig woorden, maar veel dialoog heeft dit Italiaanse drama ook niet nodig. Het idee van de film is namelijk enorm simpel; laat twee auto’s - met enorm koppige bestuurders - allebei een kant van een hele smalle weg inrijden en kijk wie er het eerst achteruit rijdt om de ander erlangs te laten. Nu zal je vast denken dat dat niet alles kan zijn wat er in de film gebeurt, maar toch vormt dit de basis van het verhaal. Wel zorgt deze eenvoudige toestand ook voor veel commotie in de wijk waar de straat zich bevindt – en met veel commotie, bedoelen we ook écht veel commotie. Denk aan koppels die uit elkaar gaan, ruzies, steekpartijen en een dode… en dat allemaal vanwege een uit de hand gelopen staarwedstrijd.

Emma Dante weet ons met Una via a Palermo vooral te verrassen. In tegenstelling tot het decor van Una via a Palermo – dat zich voor een groot deel beperkt tot één Italiaanse straat – is de film namelijk wél dynamisch, spannend en vernieuwend. Dit zorgt ervoor dat Emma Dante haar simpele, maar duidelijk effectieve film weet om te toveren tot een zeer indrukwekkend drama.