Youth

Paolo Sorrentino’s Youth uit 2015 lijkt qua thematiek ietwat op zijn eerdere meesterwerk La Grande Bellezza. Ook in Youth staat de angst voor het korte leven en de toekomstige dood namelijk centraal. In tegenstelling tot bij La Grande Bellezza volgen we nu alleen geen Italiaanse oud-journalist, maar twee bejaarde rijke kunstenaars. De een, grandioos gespeeld door Michael Caine, is Fred Ballinger: een wereldberoemde componist en oud-directeur van het Venetië Symfonie Orkest, die nu rustig geniet van zijn pensioen. De ander is Mick Boyle, gespeeld door Harvey Keitel: een grote filmregisseur die met een groep filmmakers in spe werkt aan zijn laatste filmtestament; een meesterwerk dat de rest van zijn films in de vergetelheid zal brengen (tenminste, dat hoopt Boyle…). Al jarenlang zijn de twee grijze mannen goede vrienden, maar veel weten ze niet echt van elkaar. Volgens Ballinger komt dit doordat ze elkaar alleen de goede dingen vertellen; emoties zijn overschat en hoeven niet gedeeld te worden. Toch blijkt ‘doen alsof alles goed is’ uiteindelijk een te eenvoudige manier van in het leven staan voor de vrienden, die steeds vaker met hun neus op de toekomstige - bejaarde - realiteit worden gedrukt.

Het decor waartegen de twee mannen zich bevinden, maakt het extra makkelijk om samen met de twee mannen nostalgisch naar het verleden en met angst naar de toekomst te kijken. In een prachtig - maar misschien toch ook wat stoffig - hotel in de Zwitserse Alpen, waar grote filmacteurs en voetbalhelden zoals Maradona hun oude dag slijten of proberen inspiratie op te doen, worden ze namelijk vaker wel dan niet herinnerd aan hun vergane glorie. Voorbijgangers die hun vroegere werk aanbeden of oude vrienden die opeens de namen van ex-geliefden laten vallen – al deze gesprekken herinneren Fred en Mick eraan dat ze blijven leven in de schaduw van hun vroegere zelf.

Zoals we gewend zijn van Paolo Sorrentino is Youth een geweldig, surrealistisch, soms wat vaag kunstwerk dat vol zit met prachtige beelden en ijzersterke dialogen. We zien de personages in al hun eerlijkheid én Sorrentino weet ook nog ruimte te vinden voor geweldige cameos (hallo, Jane Fonda?!). Sorrentino windt er zoals gewoonlijk geen doekjes om en dat is maar goed ook. Met Youth laat hij ons wederom zien waarom we zo fan zijn van deze fascinerende Italiaanse regisseur. Misschien is dit drama niet zo extravagant als Loro of zo bekend als La Grande Bellezza, maar deze ode aan het bestaan behoort nog steeds tot een van zijn beste films.

Geschreven door Nikki Nilwik