About Endlessness

De Zweedse regisseur Roy Andersson maakt al sinds 1967 in zijn geheel unieke stijl films en kan gezien worden als een van de beste regisseurs van onze tijd. In zijn leven won hij maar liefst 29 filmprijzen, waaronder de juryprijs op Cannes voor zijn Songs From The Second Floor (2000) en de ‘Lifetime Achievement Award’ op het Odessa International Film Festival. Ook was er in 2009 een expositie over zijn werk in het wereldberoemde museum van de moderne kunst in New York. Zijn nieuwste film About Endlessness (2019) viel internationaal wederom in de smaak en won prijzen op het Venice Film Festival en de European Film Awards. Waarom is iedereen zo’n fan van zijn werk? Omdat Andersson een uitzonderlijke, cinematografische stijl heeft die gekarakteriseerd wordt door absurdisme, bijzondere composities, stationaire beelden en het gebruik van de theatervorm ‘tableaux vivant’.

Vooral in zijn nieuwste film About Endlessness maakt Andersson optimaal gebruik van deze theatervorm. In deze 78 minuut durende film toont Andersson verschillende levende schilderijen die in het eerste opzicht weinig met elkaar gemeen hebben. Een scène brengt een communicatiemanager starend uit het raam in beeld, terwijl een voice-over ons laat weten dat zij geen schaamte meer voelt. Hierna zien we een pastoor zijn gevoel wegdrinken omdat hij niet meer gelooft in God en gemarteld wordt door nachtmerries, en een paar scènes later lachen we om een groep meisjes die vrolijk danst voor een terras. Een redelijk willekeurige samenstelling van scènes en verhalen, maar allemaal hebben ze iets gemeen. Allemaal gaan ze namelijk over het leven en alle facetten hiervan; de meest grimmige, moeilijke maar ook hoopvolle en luchtige momenten van het leven.

In alle kleine details van de zorgvuldig gekozen decors, lichtinvallen en minimalistische dialogen van About Endlessness zit betekenis. Toch is het absoluut geen conventionele film die je van voor tot achter meeneemt en je het verhaal en de mening hierachter op een presenteerblaadje aanreikt. Iedere scène is anders en brengt een ander ‘schilderij’ tot leven en juist hierdoor is er veel ruimte voor de kijker om zelf na te denken over wat de film en de scènes betekenen. Het eindresultaat en de impact hiervan zullen dus verschillen van persoon tot persoon en hiermee past dit interessante drama perfect in het bijzondere oeuvre van Roy Andersson.