Io Sono l'Amore

Het sneeuwt in Milaan. Een wit deken heeft zich neergelegd over de tegelijkertijd klassieke en moderne stad in Noord-Italië. Normaal zo weerbarstig lijkt het nu uit marmer gehouwen, bevroren in de tijd, sereen en vredig. Toch voelt iets niet juist – ergens onder de oppervlakte borrelt onrust, spanning, paniek. De beelden van de stad volgen elkaar in steeds hoger tempo op, terwijl het strijkorkest van John Adams nerveus en onvoorspelbaar aanzwelt. Het zal niet lang duren voor de sneeuw smelt en Milaan haar ware aard zal tonen – en met de stad ook de inwoners.

Er is een prachtig anachronistisch gevoel dat als een adder door de film heen glijdt, van de cinematografie via de acteerstijl tot de muziek. De teloorgang van de aristocratie speelt zich af tijdens de turn of the century, maar dit keer eens niet de 19de. Het Milaan van Io Sono L'Amore is alweer op zijn retour van de industriële revolutie en maakt zich klaar voor een nieuw millennium. Juist die millenniumangst geeft ruimte aan de bokkesprongen van Emma Recchi, die de grillige kaders van cameraman Yorick Le Saux in- en uit blijft rennen. Emma's onrust komt alleen tot bedaren in het bijzijn van Antonio, betoverend in zonovergoten bucolische tafereeltjes die de camera de adem en de focus letterlijk benemen.

In haar laatste shot transformeert Emma (en, met haar, Tilda Swinton zelf) van een Visconti-personage in een Sorrentino-heldin. Het is alsof de laatste vijf minuten, met hun heftige montagekeuzes en scherpe camerabewegingen, het gat in de laatste zestig jaar aan Europese cinema in één klap weten te overbruggen. Io Sono L'Amore begeeft zich twee uur lang op het gladde ijs tussen melodrama, opera en soap, maar haalt juichend de eindstreep van de missie die Swinton en Guadagnino zichzelf hadden gesteld: to speak the true language of cinema.