Laurence weet het al langer, maar het duurt even voordat de moed bijeen geraapt is om het te uiten: Laurence is een vrouw in het lichaam van een man. In plaats van dit gegeven in een bondige verhaallijn te proppen meet Xavier Dolan tien jaar aan vallen en opstaan uit in een uitzonderlijk vormgegeven film, en toont niet alleen van een persoon in transitie, maar van een persoon in transitie die een liefdesrelatie heeft.

Vooral dit laatste gegeven zorgt voor een uitzonderlijk empathische film. Zoals curator Mea Dols de Jong zegt, biedt de film een “hele lieve benadering van relaties, dat je van iemand als mens houdt”. En dat is wat Laurence uiteindelijk ook aspireert te zijn en als dusdanig geaccepteerd te worden: een mens, niet meer en niet minder. De zoektocht die hiervoor wordt afgelegd wordt door Dolan in een rijk kleurenpalet getoond, vol bonte personages en karakteristieke muzikale keuzes. Op deze manier wordt je op gestileerde wijze door een flinke zit aan speelduur heen getild.

Dolan weet met Laurence Anyways een prangend verhaal te vertellen door een rond hoofdpersoon te plaatsen temidden van een weelde aan kleuren en muzikale intermezzo’s. En nu is Laurence Anyways misschien een portret dat niet de meest radicale hoofdpersoon opvoert, maar wel een dat door de audiovisuele rijkheid van de vertelling emotionele impact weet over te dragen.