Mommy

Onvoorwaardelijk, onbreekbaar en onmiskenbaar: een moeders liefde kent geen grenzen. Diane (Anne Dorval) wil alleen het beste voor haar zoon Steve (Antoine Olivier Pilon): ze droomt over zijn diplomering, zijn eerste vriendinnetje en zijn toekomst. Maar in het heden lijkt dit niet veel meer dan een fantasie. Steve is geen gemakkelijk kind, zijn ernstige ADHD en gewelddadige aard is voor zowel moeder als kind een enorme last. Zonder een vader om op te steunen, vechten ze met zijn tweeën uit alle macht voor hun geluk.

In Mommy zet regisseur Xavier Dolan alles op alles om de complexiteit van deze relatie te weergeven. De film verspilt geen enkel shot en raakt keer op keer een emotionele snaar. Dit is mede mogelijk doordat elk aspect van de filmische stijl de gemoedstoestanden van de hoofdpersonen weet te weerspiegelen. Zelfs de 1:1 verhouding van het beeld volgt de schommeling van het verhaal. Na een uur en een kwartier vol intense confrontaties en kwetsbare interacties vinden Diane en Steve, met behulp van hun lieve buurvrouw Kyla, een eerste beetje geluk. Het beklemmende vierkante beeld waarmee we het verhaal tot dan toe volgden, wordt breder en breder, aan de kant geduwd door Steve’s handen. Als kijker kun je, net zoals de personages, voor het eerst weer ademen.

Ook de functionaliteiten van de geluidsmontage worden door de filmmakers maximaal benut. Tijdens scènes waarbij Steve plotseling in woede uitbarst, dempt al het omgevingsgeluid en is alleen nog zijn stem te horen. Zo dringt elk van zijn woorden tot op het bot door. Het geluid wordt niet ingezet om de realiteit te representeren maar om een specifieke ervaring van de werkelijkheid op te roepen. Wanneer Steve een verdieping hoger dan zijn moeder zit, hoort hij het klikken van haar pen alsof ze naast hem zit. Zo weet Mommy perfect te symboliseren hoe de twee onlosmakelijk verbonden zijn.

Steve en Diane draaien constant om elkaar heen. Ze lijken tegelijkertijd te vechten om macht in het huishouden en om wie het meest van de ander houdt. Mommy neemt de kijker mee langs alle ups-en-downs die deze verhouding met zich meebrengt. Van dansen in de keuken tot huilen op de tegels, van een supermarktbezoek tot een ongeluk en van vrijheid en geluk naar eenzaamheid en bedrog. Terwijl de schaduw van je glimlach nog op je wangen te vinden is, rollen de tranen er alweer overheen. Mommy is meer dan een onvergetelijke film; het is een abstract kunstwerk waarbij elke kleur aanspraak doet op het diepste punt van je ziel. Dus hou je hart vast, slik de brok in je keel door en laat je meeslepen door Diane en Steve.