Moonlight

Moonlight won drie Oscars, een BAFTA-award, en nog 227 (ja, echt) andere prijzen. Het mag dus wel gezegd worden dat dit fenomenale drama van filmmaker Barry Jenkins de filmwereld in 2016 op zijn kop zette – en met reden. Moonlight brengt namelijk drie thema’s, die vaak worden gestigmatiseerd, onderdrukt en/of bevooroordeeld, op gevoelige en genuanceerde manier in beeld: zwartheid, homoseksualiteit en masculiniteit.

In dit drama volgen we de Afro-Amerikaanse Little/Chiron/Black terwijl hij opgroeit in Florida. De drie namen behoren tot dezelfde persoon, maar dan in verschillende stadia van zijn leven. Als jonge jongen, tiener en volwassen man. De namen evolueren mee met het opgroeien van Chiron (dit is de naam die zijn moeder hem gaf). Alledrie zijn ze aan hem gegeven door andere mensen en alledrie gebruikt om hem te definiëren, zonder dat hij hier zelf iets over te zeggen had. Uiteindelijk kiest hij zelf om door het leven te gaan als Black; een harde, kast van een man, die na zijn tijd in de gevangenis zijn leven heeft kunnen opbouwen door de verkoop van drugs. ‘Kiezen’ is hier eigenlijk ook niet echt aan de orde, Moonlight laat namelijk op belangrijke wijze zien hoe het soms noodzakelijk kan zijn voor een persoon om zich voor te doen als iemand anders, vooral als het systeem tegen je gekeerd is. Voor Chiron, die opgegroeide met een drugsverslaafde moeder, twijfelde aan zijn seksualiteit én in de jeugdgevangenis terecht kwam, waren er weinig andere opties dan dit. Uiteindelijk ‘koos’ hij voor deze identiteit, omdat het hem een kans gaf een nieuw leven te beginnen in Atlanta, ver van zijn verleden en dus met genoeg afstand om te doen alsof de vragen die hij als kind had nu niet meer bestonden. Dit verandert echter wanneer hij een telefoontje krijgt van Kevin (André Holland), de enige man (en persoon) waarmee hij ooit op romantische manier samen is geweest.

Zoals gezegd gaat Moonlight over zwartheid, homoseksualiteit en masculiniteit, maar naast deze thema’s is de film ook een prachtig kunstwerk op zich. Van muziek, tot beelden en acteerwerk – alles in Moonlight is van hoogstaande kwaliteit. Daarbij was de film ook de eerste film destijds met een volledig zwarte cast die een Oscar won voor ‘Best Picture’ en de eerste die draaide om een homoseksuele protagonist. Moonlight is een verhaal dat vecht tegen stereotypen en kijkers pijnlijk bewust maakt van hun eigen assumpties en vooroordelen, terwijl het ook het idee van films als kunstvorm met beide armen omarmt. Een film die alle vlakken raakt dus en door iedereen gezien zou moeten worden.