Tyrannosaur

Grimmig, grauw en pikzwart: het is het Engeland dat we vaker zien. De personages zijn hulpeloos en eenzaam. Toch is Tyrannosaur bovenal een film over liefde, over erkenning en herkenning. Over verbintenis tussen mensen die verschillen, maar van wie de pijn hetzelfde is. De debuutfilm van acteur Paddy Considine (Submarine, The Bourne Ultimatum) is gitzwart maar tegelijkertijd o zo lief, zo hoopvol.

Hoofdpersoon Joseph is vanaf de eerste scène gefrustreerd en agressief. Hij rolt de kroeg uit, daagt mensen uit, gooit stenen door ruiten en rolt weer terug de kroeg in, waar hij er weer rustig op los timmert. Dan verschuilt hij zich in de tweedehandswinkel van de ogenschijnlijk lieve en naïeve, christelijke Hannah:

“Wat is je naam?” vraagt ze. “Robert de Niro,” antwoordt Joseph sarcastisch. “Wil je een kopje thee, Robert?” “Flikker op!” is het enige dat Joseph uitbrengt. Maar Hannah houdt vol: “Zal ik voor je bidden, Robert?” Vanaf de eerste seconden neemt Hannah Joseph serieus. Ze kijkt door hem heen en ziet zijn verdriet, zijn eenzaamheid, zijn angst. Net zoals zij die heeft. Joseph begint te huilen.

Ze hebben elkaars pijn begrepen. De gelovige en de ongelovige, middleclass en lowerclass. Hoewel Joseph agressief en gefrustreerd is, en Hannah tot meer in staat is dan ze zelf had verwacht, is de man van Hannah, James, de personificatie van de duivel. Hij verkracht, kleineert en treitert. Als kijker snappen we de angst van Hannah voor haar man, sterker nog: we zijn zelf al bang voor hem nog voor hij in beeld is.

"Hannah? Hannah?" James komt binnen terwijl Hannah op de bank ligt te slapen. Het licht gaat aan en uit. Aan en uit. Hij komt naast haar staan. Het geluid van een rits die naar beneden gaat. Dan druppelend geluid. Hij plast over Hannah heen. Hij loopt weg. Hannah verroert zich niet. Ze was al wakker geworden. Dit heeft ze vaker meegemaakt.

Juist de zware omstandigheden van de hoofdpersonen maken hun band des te sterker. Joseph voelt zich schuldig door zijn verleden, Hannah zou zo graag weg willen van haar huidige situatie. Beiden willen een ander leven, iemand die hen begrijpt. Tyrannosaur verbeeldt liefde die hoger is dan aantrekkingskracht of seks. Voor Considine was het juist daarom nodig dat de film zo gitzwart is: "Ik heb altijd al het gevoel gehad dat mij iets ergs overkomt, of mijn vrouw en kinderen. Ik moet geloven dat er verlossing is in de donkerste omstandigheden. In Tyrannosaur komt deze verlossing niet op een voor de hand liggende manier. Ik ben geïnteresseerd in de overleving van zielen. Ik vind het soms moeilijk om mens te zijn. Ik moet daarom geloven dat er een doel is." Het zijn ervaringen die Considine met zijn overstap van acteren naar regisseren kon delen. Zijn verlossing kwam met het maken van Tyrannosaur en de film is dan ook, hoewel zijn leven niet is zoals die van de hoofdpersonages, heel persoonlijk. Het is niet verwonderlijk dat Joseph net als Paddy Considine asperger heeft, ook al wordt dit in de film niet verteld.

Tyrannosaur is allereerst een verhaal over liefde. Liefde zoals we die kennen van Lost in Translation: een gevoel van connectie, elkaars pijn begrijpen, omdat ze het zelf, op wat voor manier dan ook, al kennen, hebben meegemaakt. En hoewel de uitwerking van deze thema's specifiek is voor dit verhaal, deze film, zijn de waarden iets waar je je als kijker in zult herkennen. Maar Tyrannosaur is ook een film over doorzettingsvermogen, over terugslaan als het niet langer meer kan. Zoals Joseph schrijft in een brief aan Hannah: "Als je een dier blijft vernederen, zal het een keer terugvechten."