Van oorlogsgebied naar luxe-oord

Twee vrouwelijke veteranen komen terug uit Afghanistan. Bermbommen, gevechten, geweren en andere narigheid worden achtergelaten; het is tijd voor de gewone wereld. Meteen terugkeren naar de thuissituatie is geen optie. Het hele leger zal eerst drie dagen moeten doorbrengen in een all inclusive resort op Cyprus. Verplicht.

Daar zit je dan: je camouflagepak ingeruild voor een bikini, niet door vijanden omringd maar door vakantiegangers, geen bloedbad maar een zwembad. Gaat het even niet? Dan zijn er de legerpsychologen die je klaarstomen voor het gewone burgerleventje. Werkelijk alles wordt uit de kast gehaald om er voor te zorgen dat niemand naar huis gaat met een trauma. Door middel van virtual reality worden de meest heftige gebeurtenissen opnieuw ondergaan en worden oude wonden opengehaald. Dit in de hoop dat slapeloosheid, woede-aanvallen, angst en andere PTSS-symptomen uit zullen blijven.

Helaas is niets minder waar in Voir Du Pays. Al snel blijkt dat de eenheid grote moeite heeft om los te komen van het voorafgaande geweld. De oorlog zomaar achter hen laten blijkt een onmogelijke opdracht. Ze zijn er allemaal door getekend, en niet zo’n beetje ook. Zo ook Aurore en Marine, de enige twee vrouwen onder de veteranen, die al snel beseffen dat ze toch niet one of the guys zijn. Ze verzachten elkaars pijn door voor elkaar te zorgen alsof ze zussen zijn. Gedeelde smart is halve smart. Maar wat doe je als blijkt dat je op een wel heel cruciaal moment in de steek bent gelaten door de ander?

Voir Du Pays is frusterend actueel. Zo’n film die zorgt voor stiltes, kippenvel en een constante brok in je keel. Een film die je doet beseffen dat het voor jou 'gewone leventje' voor een ander haast onleefbaar kan zijn.