Frank

De mythe van de gekwelde artiest is een romantische, maar ook een lastige. Artiesten als Captain Beefheart of Daniel Johnston staan ter boek als fenomenen die hun duivels in muzikale vorm uitdreven, diep van binnen denken we dat Amy Winehouse & Kurt Cobain’s dood en kunst hand in hand horen te gaan. Maar een tijd geleden rekende Wilco frontman Jeff Tweedy er nog mee af, hij zei dat het zonde is er naar te kijken als “art being a product of pain, instead of looking at it as something that’s being created in spite of pain” – en dat is precies wat Frank onderzoekt. Soort van. Op een totaal geflipte manier. Hadden we al gezegd dat hij een groot papier-maché hoofd heeft?

Hij draagt altijd een groot kunsthoofd, zelfs wanneer hij onder de douche staat. Maar we beginnen de film bij Jon, misschien wel de persoon waar het gros van het filmkijkend publiek zich mee kan identificeren. Lijden voor de kunst is eigenlijk (ironisch genoeg) een jongensachtige fantasie voor hem. Jon heeft namelijk (misschien wel te) weinig om zich zorgen over te maken, en liedjesschrijven gaat daardoor stroef– maar wanneer hij Frank en zijn band ontmoet krijgt hij meer op zijn bord dan hij had durven dromen. Frank is grillig, inspirerend, ontzagwekkend, lichtelijk beangstigend en bij vlagen onnavolgbaar. Frank heeft explosieve ideeën, spreekt hartelijk en open maar wordt gekweld door vlagen van scherpe onzekerheid en hysterie.

Afgezien van het feit dat Michael Fassbender 99% van de film durfde rond te lopen met een masker (wat alleen maar onderschrijft dat hij werkelijk een acteur van formaat is) is Frank in vele opzichten een bijzondere film. Scherpe humor en duistere ondertonen gaan moeiteloos samen, de existentiële vraagstukken van het muzikantschap worden helder én vermakelijk opgevoerd. Naarmate de film vordert beginnen de serieuze implicaties van Frank’s mentale gezondheid drukkender te worden, en begin je ook als kijker misschien wel steeds meer vragen te stellen bij het hoe en waarom; of mentale instabiliteit een bakermat voor creativiteit is (zoals de populaire mythe vaak veronderstelt) of juist diens allergrootste vijand – of het ontoegankelijk opstellen van een artiest of persoon voortkomt uit louter eigenzinnige rebellie, of dat er misschien een complexere motivatie achter schuilgaat. Antwoorden op je vragen ga je misschien wel niet krijgen, maar Frank biedt je sowieso een plaatsje in een wel heel bijzondere bandbus. Onze tip: geniet van de rit!