Heavenly Creatures

Om met de woorden van Hans Beerekamp te spreken: “het is een beetje een weirde film..” En inderdaad. Zo zien we onder andere een idyllisch promofilmpje over een dorpje in Nieuw Zeeland; zwart-wit beelden in slow-motion; kleipoppen die tot leven komen; twee meisjes die veelal zwijmelend en dartelend te zien zijn maar de film dan wel weer krijsend en bebloed openen. Paar dit met zwiepende camerabewegingen die groots(t)e emoties in een klein verhaal onderstrepen en je wordt ondergedompeld in een film die zich vertelt als een uiterst visueel sprookje. Naar het einde toe vernauwt de film dusdanig dat hij je verward zal achterlaten. En dan besef je: was dit niet gebaseerd op een waargebeurd verhaal?

Op 22 juni 1954, te Christchurch Nieuw-Zeeland, vermoordden Pauline Parker en Juliet Hulme tezamen Honora Parker, Pauline’s moeder. Pauline was toen 16, Juliet 15. Het is niet moeilijk te begrijpen waarom dit een bekend gegeven in de Nieuw-Zeelandse geschiedenis is. De meisjes wilden het op een ongeluk laten lijken, maar nadat het moordwapen (een baksteen in een oude panty) werd gevonden hield dit verhaal niet lang stand. In de aanloop naar deze dagen hielden ze allebei een dagboek bij. Hieruit werd duidelijk dat de moord onderdeel was van hun droom naar Hollywood of New York te trekken, waar ze een carrière tegemoet dachten te gaan als schrijfsters en filmmakers. Misschien dat deze film wel het dichtstbij is wat ze zullen komen. Of toch niet? Waar Pauline Parker uithangt is voor velen onduidelijk, maar Juliet Hulme heeft een succesvolle carrière als auteur van misdaadromans. Natuurlijk vanachter een alias, maar wel een typisch geval van feit dat vreemder is dan fictie.

Na een gevangenisstraf van vijf jaar werden Pauline & Juliet vrijgelaten onder de voorwaarde dat ze elkaar nooit meer mochten zien. Als we de film mogen geloven (en over het algemeen wordt gesteld dat dit zeker mag) is het niet moeilijk te begrijpen waarom de rechtspraak deze eis stelde. De twee meisjes sluiten snel vriendschap die bijna explodeert in een soort symbiotische relatie. Peter Jackson expliciteert met Heavenly Creatures hun fantasieën en geeft ruimte aan de puberale onbevangenheid waarmee jonge meisjes hun ouders, ambitie en seksualiteit bezien.

Wat nu de ‘claim to fame’ van de film is (in de woorden van Beerekamp) is natuurlijk dat dit het acteerdebuut was van zowel Kate Winslet als Melanie Lynskey. Dit acteerwerk is (net als de cameravoering) weliswaar over the top, maar tilt juist daardoor het verhaal moeiteloos naar de fantasiewereld waar de twee hartsvriendinnen met regelmaat naar vluchten. Deze fantasiewereld wordt overigens ook vrij fantasierijk in beeld gebracht, wat een pluim is voor de film. Want hoe vaak maak je het mee dat een biografisch verhaal wordt gevangen in een lyrische, magisch-realistische stijl? Dit gegeven doet de film dan ook uitsteken boven bijvoorbeeld het hedendaagse ‘based on a true story’–filmsegment waarbij de feiten vaak dusdanig verdraaid en verwrongen worden dat je alsnog met een cliché- of zelfs routinematige vertelling wordt opgezadeld. Niets van dit alles in Heavenly Creatures..

Jackson schreef het scenario niet alleen op basis van de dagboeken, maar schoot de scènes ook grotendeels op de locaties waar de gebeurtenissen zich daadwerkelijk hebben voltrokken. Eenmaal aangekomen bij de plek des onheils heeft de crew het echter een paar meter verderop gezocht: de natuur viel plots er stil en het voelde niet goed daar te draaien. En dat hoeft u zich niet eens voor te stellen: de film is er getuige van.

Heavenly Creatures is een ode aan de opoffering van realiteitszin die komt kijken bij verregaande ambitie, hoe grimmig dit ook mag uitpakken. En juist daarmee is de film als een sprookje. Maar dan wel een van het oude soort, waar een beetje gruwel nog niet werd weggesnoeid om de moraal eenduidiger te maken.