Der Siebente Kontinent

In Graham Greene’s korte verhaal The Destructors breekt een stel jongeren in bij een kluizenaar die naar verluid veel geld heeft. Na het huis overhoop te hebben gehaald en de kelder blank te hebben gezet ontdekken zij een grote hoeveelheid geld in een matras–maar ze stelen het niet. Ze zetten het in de brand. Zo wordt vernieling een vorm van creatie, een manier tot opschudden. Op vergelijkbare wijze zet Michael Haneke ons aan het denken met Der Siebente Kontinent.

De woorden ‘gebaseerd op een waargebeurd verhaal’ prijken tegenwoordig op menig filmposter en trailer–toch zijn de uiteindelijke films dan niet altijd even origineel. Der Siebente Kontinent is wat dat betreft een uitzondering: in de categorie ‘stranger than fiction’ zien we een gezin dat een besluit neemt tot systematische en rigoureuze omslag.

Schrijver/regisseur Michael Haneke las het verhaal van een gezin dat hun huis had afgebroken en daarna collectief zelfmoord pleegde in de krant. Bij onderzoek van het huis vond de forensische dienst restanten van papiergeld in de riolering. Haneke raakte geïnteresseerd in het hoe en waarom van de daden en besloot dit te reconstrueren om er grip op te krijgen. Tijdens dit proces kwamen twee interessante gedachten bij hem op: 1. Hij dacht dat het tonen van de vernietiging van geld mensen erger zou onthutsen dan zelfs de oorlogsbeelden die men geregeld op tv ziet. En 2. Dat zijn uitleg van de gebeurtenis ook maar natte vingerwerk was, en dat een kalere reconstructie die zelf ook weinig uitlegt maar wel de handelingen op een rijtje zet tot een krachtigere film zouden leiden. Wij zijn benieuwd hoe jij hierover denkt.

Met Der Siebente Kontinent brengt Haneke de beslommeringen van alledag prachtig maar dwingend in beeld, en maakt ze zo verwonderlijk en angstaanjagend tegelijk.