Holy Motors

Het is je meer dan vergeven als je Holy Motors na de eerste keer kijken helemaal niks vindt. Sterker nog, het zou de regisseur, Fransman Leos Carax, niet eens verrassen als je een dikke, vette middelvinger opsteekt op het moment dat de credits beginnen te rollen. Die middelvinger is namelijk de boodschap van zijn prettig gestoorde, banale drama. Het is zelfs het eerste shot uit de film. Een ‘fuck you’naar conventies, naar Hollywood en - als je het niet erg vindt - ook naar jou als consument. Je zou de film bijna direct afzetten, maar laat hij nou net zo bijzonder ontzettend intrigerend en vermakelijk zijn.

Holy Motors is niet je doorsnee Hollywoodspektakel of arthouse doordenker. Het is een koortsachtige hybride die maar al te goed bewust is van zijn eigen bestaan. Heb je een voorbeeld nodig? Wat dacht je hiervan: de film begint in een hotelkamer, waar de regisseur zelf ligt te slapen op een bed. Een scheepstoeter wekt hem, maar het kan zomaar zijn dat hij nog steeds droomt. Hij ontdekt een gat in de muur, dat hem in de bioscoopzaal brengt waar de film begonnen is. Welkom in de wereld van Carax. Kom alsjeblieft niet aanzetten met je wetten van de moderne arthousefilm, en laat al je verwachtingen achter, als je weet wat goed voor je is. In de wereld van Holy Motors gelden andere regels. De regels van Carax. En als je je daar niet aan houdt, dan krijg je, wederom, een dikke, vette middelvinger.

Neem je, net als Neo in The Matrix, de rode pil? Die eerste stap in het beangstigende onbekende? Dan staat je een wondere wereld vol filmassociaties, markante personages en absurde situaties te wachten. Maar je moet ervoor open staan, net zoals Alice open stond voor de wereld achter het konijnenhol. Want het is niet voor niets dat de vijfde film van Carax in Cannes met evenveel applaus als boegeroep werd ontvangen. Holy Motors verdeelt als geen ander de conventionele filmliefhebber van de avontuurlijke cinefiel. Wat wil je van de man achter de bejubelde, maar uiterst onheilspellende Alex-trilogie, bestaande uit gitzwarte klassiekers Boy Meets Girl, Mauvais Sang en Les Amants du Pont-Neuf? Wie bekend is met het oeuvre van Carax, weet dat hij de meester is van getergde, psychotische en poëtische personages.

In Holy Motors volgen we de psychotische avonturen van Monsieur Oscar, gespeeld door Carax’vaste kracht Denis Lavant. Mr. Oscar, een acteur in de volste zin van het woord, doorkruist Parijs in een limousine en neemt gedurende de film verschillende gedaanten aan. De meest memorabele is die van Monsieur Merde, die Lavant ook al eens speelde in Carax’ bijdrage aan het drieluik Tokyo!, waaraan ook Michel Gondry en Joon-ho Bong meewerkten. Merde is een irritante, roodharige plaaggeest die rondrent over een kerkhof, een bos bloemen naar binnen propt en uiteindelijk actrice Kay M ontvoert, gespeeld door Eva Mendes. In het donker kauwt hij op haar haren, terwijl jij je als kijker afvraagt wat Mendes ooit heeft aangetrokken tot deze film-in-een-film (of is het film-in-een-film-in-een-film?).

Andere tussenstops van Mr. Oscar zijn een griezelig erotische interactie met een CGI-demoon en een ontmoeting met niemand minder dan Kylie Minogue, die ook nog eens een prachtig muzikaal intermezzo verzorgt. Na elke ‘scène’ komt Lavant terug in zijn stretch limo, zijn thuisbasis en kleedkamer, waar hij zich voorbereid op zijn volgende rol. Maar wie zegt dat Mr. Oscar niet ook gewoon een rol is? En nu we de waarheden van de film toch in twijfel trekken: wie zegt dat alle bizarre scènes niet gewoon gedroomd worden door Carax, snurkend op zijn hotelbed? Weet je, eigenlijk moet je daar niet bij stilstaan als je Holy Motors kijkt. Laat de film als een donkere droom over je heenkomen en je zult versteld staan van zijn impact.