Quality Time

Waar de een zegt dat dertig het nieuwe twintig is en je dertiger jaren de beste van je leven worden, raakt de ander nog net niet in een quarter-life-crisis van datzelfde idee. Niet geheel vreemd, want het bereiken van deze leeftijdsgrens brengt flink wat verwachtingen met zich mee. Hoe vaak hoor je bijvoorbeeld niet dat het de hoogste tijd is voor een vaste baan, een degelijk huis, een eigen gezinnetje... Of je nou wil of niet: het serieuze leven staat voor de deur wanneer je dertig wordt.

En waar het misschien lijkt of dat serieuze leven een ander veel beter afgaat, hebben wij inmiddels kunnen constateren: niemand weet wat ‘ie doet. Hoe cliché het ook is, het blijft voor iedereen een kwestie van proberen, vallen en opstaan. En dat weet Quality Time nog maar eens te benadrukken: we zien namelijk vijf dertigers die zich op bizarre wijze door het leven worstelen. Ieder met z’n eigen problemen en valkuilen, maar wel allemaal met dezelfde gemoedstoestand: verward.

De verknipte, episodische verhaalstructuur van Quality Time kwam voort uit de worsteling met een conventioneler verhaal. Regisseur Daan Bakker koos er uiteindelijk voor om een portret van een gemoedstoestand te maken in plaats van één verhaal met ontwikkeling.

Veel elementen in de film zijn uit het leven van Daan Bakker gegrepen: Daan had als kind lange tijd nachtmerries over de grote boze wolf na een bezoek aan de Efteling, de gitaren in de film zijn van hem, enkele auto's zijn modellen waar zijn vader vroeger in reed en het laatste hoofdstuk is gefilmd in het huis van zijn schoonouders. Al met al levert dat (in de woorden van curator Eric Corton) op: een tamelijk bizarre cinematografische ervaring.