Rock'n Roll

We kennen de clichés allemaal: mannen van een jaar of 50 die ineens motor gaan rijden, tattoos laten zetten, een nieuwe, ietwat strakke garderobe aanschaffen en veel uren in de sportschool of onder de zonnebank doorbrengen. Tot slot nog een beetje botox hier of een ooglift daar, en de heren kunnen weer een aantal jaar mee.

Wanneer een vriend of familielid één van deze symptomen vertoont, zijn veel van ons dan ook snel geneigd om grapjes te maken over een naderende midlife-crisis. Maar in het enkele geval dat er écht sprake is van een midlife-crisis, is het vaak niet zo grappig meer. Ten slotte spreken we niet voor niets van een ‘crisis’: het plotselinge besef dat je geen jonge god meer bent, kan behoorlijk wat impact hebben.

Of Guillaume Canet, regisseur van en hoofdpersonage in Rock’n Roll, echt last heeft gehad van een midlife-crisis durven wij niet te zeggen. Waar we hoe dan ook niet omheen kunnen, is het feit dat hij absoluut niet bang is om de spot met zichzelf te drijven. In de film zien we Guillaume terwijl hij bezig is met opnames voor een nieuwe film. Hij gaat er vanuit dat zijn tegenspeelster hem woest aantrekkelijk vindt, dus wanneer zij aangeeft dat hij niet bepaald rock & roll meer is, is dat een flinke klap in zijn gezicht. Wanneer hij ook nog moet horen dat hij door niemand meer echt als een aantrekkelijke man wordt gezien, besluit hij dat er iets moet veranderen.

Wat er dan gebeurt is één groot midlifecrisis-cliché, maar wel een hilarische. Curator Eric Corton herkent het ergens wel: “ik ben nu 50, mijn leven is ook wel een beetje veranderd”. Dat gevecht met leeftijd en jezelf heeft Guillaume Canet met Rock’n Roll heel treffend en tegelijkertijd grappig weten te verbeelden.