Het Nieuwe Rijksmuseum

Het lijkt op een spelletje Jenga. De toren staat, maar steeds meer balken worden uit het fundament getrokken die vervolgens bovenop de stapel komen te liggen. De ingang wordt opnieuw ontworpen, bovenop. De fietsenbond haalt nog een steen weg, het moet anders! Bovenop. Het Nieuwe Rijksmuseum staat als een toren te wankelen terwijl gretige vingers van alle kanten aan de blokjes trekken, en je zult twee uur op het puntje van je stoel zitten in afwachting of ze het gaan redden.

Een project met letterlijk monumentale omvang–het is de katalysator voor belangenverstrengeling. En hoe meer mensen bij een project betrokken raken, hoe meer individuele emoties er in het spel zijn. Met bewonderenswaardige beheersing volt regisseur Oeke Hoogendijk een aantal kopstukken en laat de kijker zo overzichtelijk navigeren in iets wat alleen maar een chaos van jewelste kan zijn geweest. Je zit weliswaar op de zijlijn, maar het voelt alsof je er middenin zit. En zo is het dat _Het Nieuwe Rijksmuseum_een fantastisch portret geeft van menselijke wil, en de hoogtes en laagtes die daarmee gepaard gaan.

Weer een steen van onderop naar boven. De nieuwe muurschikking brengt de plaatsing van stukken in het geding, er moet in de collectie worden gehakt. Van onder de stapel naar bovenop. De openingsdatum wordt opgeschoven. Vergunningen zijn te duur, de ingang moet weer anders, de openingsdatum wordt verschoven, de fietsersbond is nog steeds niet tevreden, het werk wordt stilgelegd, het werk wordt opgepakt, de openingsdatum wordt verschoven de verf is niet goed, iemand stapt op, de openingsdatum wordt verschoven. Het lijken suffe feiten, maar het is de bakermat voor, zoals Eric Corton zegt, een film die kijkt als een thriller! Tien jaar werd er gebouwd, tien jaar werd er gefilmd. Zowel gebouw als film staan fier overeind, maar een document als Het Nieuwe Rijksmuseum leert ons wat daar soms voor nodig is.