Dolor y gloria

Wéér een film van Pedro Almodóvar? Ja dat klopt, opnieuw hebben wij het geluk om een film van een van onze favoriete regisseurs te mogen vertonen. In dit geval Almodóvar’s bekende en voor twee Oscars-genomineerde Dolor y gloria; een semi-autobiografisch drama waarin fictie en realiteit elkaar meerdere malen kruisen.

Dolor y gloria draait in essentie precies om wat de titel al doet vermoeden; pijn en glorie. Met name om de lichaamspijn, mentale pijn en vergane glorie van hoofdrolspeler Salvador Mallo (gespeeld door de enige echte Antonio Banderas). Salvador is een depressieve en gepijnigde filmregisseur, die zijn beste films (en liefdes) allang achter zich heeft liggen. Alleen zijn lichaam dat aan alle kanten pijn doet en zijn huis, vol met memorabilia, posters en prijzen, herinneren hem nog aan de ‘goede oude tijd’. Wanneer een van zijn films wordt uitgeroepen tot klassieker en Salvador gevraagd wordt om een nagesprek te begeleiden, wordt de regisseur echter gedwongen het boek naar zijn vroegere jaren opnieuw te openen. Samen met een van de oude hoofdrolspelers van deze film, Alberto Crespo (Asier Etxeandia), haalt Salvador verschillende herinneringen op aan zijn liefdevolle jeugd en succesvolle carrière. De beelden zijn kleurrijk en hoopvol – een groot contrast met Salvador’s daadwerkelijke situatie, die vooral wordt getekend door pijn en heroïnegebruik. Pas wanneer hij en Alberto door een van hun ‘trips’ worden herinnerd aan een script dat Salvador ooit schreef over een oude geliefde, blijkt er een kleine uitweg te zijn uit Salvador’s deprimerende toekomst...

Er zijn veel dingen typisch ‘Almodóvariaans’ aan Dolor y gloria. Ten eerste is het zoals we gewend zijn een ijzersterke, kleurrijke film waarin Pedro Almodóvar je twee keer laat nadenken over wat je nu eigenlijk ziet. Op sommige momenten kijken we zelfs naar een film in een film in een film (laat het aan Almodóvar over om dit soort scènes te bedenken en ze niet té vreemd te maken). Ten tweede kiest de Spaanse filmheld er in Dolor y gloria opnieuw voor om samen te werken met acteurs die hij al kent – en waarvan hij weet dat de hele wereld verliefd op ze is. Antonio Banderas, Penélope Cruz en Julieta Serrano weten weer de sterren van de hemel te spelen in dit drama. Ten derde weet Almodóvar met zijn unieke filmstijl wederom moeilijke thema’s zoals drugs en homoseksualiteit in een prachtig jasje te stoppen. En nóg typerender misschien, draait Dolor y gloria opnieuw om de kracht en liefde van vrouwen – een thema dat we ook al terugzagen in zijn Julieta en Hable con ella.

Wat echter nieuw is in Dolor y gloria, is het autobiografische gehalte van de film. Met dit drama laat Almodóvar een nieuwe en diepere laag van zijn persoonlijkheid doorschemeren en dat maakt Dolor y gloria misschien nog net wat specialer dan zijn eerdere films - alhoewel kiezen tussen Almodóvar’s films bijna onmogelijk is.