Een Man die Ove Heet

Ieder mens heeft zijn eigen verhaal. De boze buurman van de overkant, de chagrijnige kassajuffrouw bij de PlusMarkt, de strenge schoolmeester van school. Je kunt het je soms moeilijk voorstellen, maar achter iedere gedraging gaat een verleden schuil. Een verleden dat soms pijnlijker en heftiger is dan je in eerste instantie had gedacht. Het is daarom goed je zo nu en dan te verplaatsen in een ander. Om even nét iets meer geduld te hebben dan je eigenlijk gewend bent. Om te proberen door iemands schild te prikken en hem of haar een tweede kans te geven; oók wanneer je daar in eerste instantie een beetje moeite mee hebt. Want als de film Een Man die Ove Heet (originele titel En man som heter Ove) ons één ding meegeeft, dan is het: wees vooral niet te vroeg met oordelen, we all got our stories.

De 59-jarige Ove is een echte mopperkont; altijd op zoek naar ruzie en discussies, altijd op rampentour of oorlogspad. In het wijkje waar hij woont staat de chagrijnige bejaarde daarom ook wel bekend als 'de Boze Buurman' en 'de Bromsnor'. Dat is ook niet verwonderlijk: Ove terroriseert de plaatselijke katten, schopt naar kleine hondjes ("Ik vind het geen hond, het is meer een winterlaars met oogjes") en snauwt zijn buurtgenoten af. Wordt aan deze oude man om hulp gevraagd ("Kunt u mij helpen met de verwarming?") dan kun je van één ding zeker zijn: Ove zal niet helpen.

"Waar komt al dat mopperen en klagen toch vandaan?", vraag je je af. "Dat is toch allemaal nergens voor nodig?". Een hele begrijpelijke, eerste reactie die je waarschijnlijk met al je mede-kijkers zult delen. Want wát is Ove een verschrikkelijke zeiksnor! Echt iemand om flink chagrijnig van te worden. Toch begrijp je al na enkele minuten waar het temperament en het gedrag van deze man vandaan komt. Want zoals een ieder van ons heeft Ove het één en ander meegemaakt; gebeurtenissen die zijn eigen leven (maar ook die van de mensen om hem heen) volledig op z’n kop hebben gezet. En dat zet de hele zaak direct in een heel ander daglicht.

Ove blijkt te rouwen om zijn overleden echtgenote, Sonja, met wie hij jarenlang een liefdevolle relatie had. Zij was zijn soulmate, zijn grote liefde, zijn steun en toeverlaat. Voor Ove is het daarom ook wel mooi geweest; het hoeft van hem niet echt. De eenzame, knorrige man besluit ‘terug te keren’ naar zijn grote liefde door een einde aan zijn leven te maken. Althans, dat probeert hij. Want iedere keer dat hij een zelfmoordpoging onderneemt, staat er een nieuwe buurtbewoner voor de deur die Ove’s hulp onmiddellijk nodig heeft. Niet bepaald handig als je levensmoe bent, zullen we maar zeggen. Ove’s leven lijkt uitzichtloos, maar dan zijn daar ineens de nieuwe Iraanse buren! En die weten (ja, je gelooft het niet) een heuse vriendschap op te bouwen met deze knorrepot.

Een Man die Ove Heet is zo’n film die niet alleen ontzettend vermakelijk is (de humor van Hannes Holm is werkelijk genieten), maar ook een belangrijke les meegeeft: probeer een ander soms nét iets langer een kans te geven. Uiteindelijk zijn we allemaal maar mensen.