Midnight in Paris

… En eenmaal aangekomen aan de overkant, spreekt men van ander gras dat nóg groener is. We spelen stiekem altijd met het idee dat het ergens anders leuker is dan waar jij op dat moment bent. Hetzelfde geldt voor nostalgie: vaak romantiseer je gebeurtenissen uit het verleden. Waarschijnlijk denk je nog wel eens terug aan ‘die ene zomer’ toen je voor het eerst met iemand zoende, je eerste baantje kreeg, met vrienden in een geleende auto op vakantie door Oost-Europa trok... Maar zat je toen ook niet af en toe met je hoofd ergens anders? Of wilde je liever ergens anders zijn omdat je baalde van een nieuwe collega, ruziënde vrienden of je eigen onzekerheid?

Midnight in Paris slaat op dat gebied de spijker op z’n kop. Hoofdpersonage Gil loopt met het idee rond dat een ander leven misschien beter, leuker of spannender zou zijn. En laat hij (toevallig net als regisseur Woody Allen) nou net gefascineerd zijn door de roaring twenties: de tijd van de grote kunstenaars, denkers, schrijvers, flapper girls en art deco. Wanneer Gil plotseling terechtkomt in de jaren ‘20, wordt Midnight in Paris dan ook een feestje om naar te kijken. Geweldige feestjes in Franse cafés, prachtige outfits, muziek en geniale vertolkingen van de grootste kunstenaars - denk aan Tom Hiddleston als Scott Fitzgerald, Adrien Brody als Salvador Dalí en Kathy Bates als Gertrude Stein.

Waarschijnlijk zou iedereen wel eens een vergelijkbaar avondje willen doorbrengen, maar Midnight in Paris laat zien: een ander tijdperk is geen garantie voor een leuker leven. Net als een andere stad, partner of baan dat niet is. Van nostalgie wordt niemand beter, en je kunt je energie beter gebruiken om gelukkig te worden in het heden. Een mooie boodschap, verpakt in een heerlijk luchtige film met kunstzinnig tintje.