Philomena

Soms wordt vanuit hogerhand beslist dat je iets wel of niet mag. Andere keren ben je zelf degene die de regels oplegt. In beide gevallen is het vaak geen slecht idee om eens te kijken wat er voorbij de geboden ligt, want misschien vind je er wel een vrijer leven. Dit geldt in ieder geval voor Philomena: een vrouw die lange tijd leefde onder het juk van de Katholieke Kerk, maar ook voor Martin Sixsmith, de intellectueel die zich eens probeerde te warmen aan de menselijke ziel.

Philomena probeerde jong te zijn op een plek en een tijd waarin daar eigenlijk geen ruimte voor was (het Ierse katholicisme was geen warm thuis). Haar grote liefde ziet ze dan ook voor het eerst verwrongen in een lachspiegel. Het lijkt haast een teken voor wat daarna komt; Philomena raakt zwanger zonder dat ze getrouwd zijn, met alle gevolgen van dien. Wanneer ze jaren later besluit hierover te praten met de journalist-turned-spindoctor-turned-journalist Martin Sixsmith, ontstaat een bijzondere vriendschap die resulteerde in het boek The Lost Child of Philomena Lee. Een aantal jaren later werd het boek dan ook verfilmd.

In Philomena wordt een opmerkelijke slag geslagen qua boekverfilming: de schrijver wordt centraal gesteld naast het hoofdpersonage. Het is de dynamiek tussen de twee, maar ook het spel op zich dat misschien wel de angel haalt uit het verhaal zelf, want de feiten die daaruit voortkomen zijn vrij heftig. De kracht van de film zit er vervolgens in dat deze nergens erop uit lijkt om mensen of instituten onderuit te halen, maar vooral de ruimte geeft aan de twee hoofdrolspelers om twee bijzondere verhalen te vertellen. Terwijl Philomena makkelijk een zware aanklacht had kunnen worden, is het resultaat een fijne karakterstudie met prachtige momenten van lichtheid.