Oh Boy

Lui, onmogelijk om aan te sturen, geen ruggengraat, een ongekende drang naar vrijheid, burn-outs voordat ze goed en wel volwassen zijn… Klinkt vrij hard, maar dat is hoe de gemiddelde millennial door de oudere generaties wordt omschreven. Millennials zijn tegenwoordig de meest besproken generatie, en de stereotyperingen gaan vaak twee kanten op: of millennials zijn optimistisch met te veel zelfvertrouwen, of ze zijn depressief van alle keuzestress en burn-out verschijnselen. In Niko’s geval lijkt het tweede vooroordeel toch wel aardig te kloppen, maar is dat niet gewoon toeval? Want het is maar de vraag of zulke problemen echt generatie-problemen zijn, of vooral individuele problemen. Ook tussen de babyboomers en generatie X’ers zitten vast mensen die als tiener of twintiger twijfelden over hoe ze hun leven wilden invullen; mensen die niet van jongs af aan al wisten waar hun passie lag. Onze conclusie is dan ook: in plaats van steeds met de vinger naar elkaar te wijzen, kunnen we misschien gewoon wat meer begrip voor elkaar tonen. Dat maakt het voor iedereen een stuk leuker!

Het bijzondere aan Oh Boy is dan ook dat de doelloos- en besluiteloosheid van Niko niet veroordelend wordt weergegeven. Regisseur Jan Ole Gerster gaf in interviews aan dat de film deels autobiografisch is: zelf is hij nooit zo extreem doelloos als Niko geweest, maar hij heeft wel lang moeten zoeken naar de juiste aanpak in zijn werk. Voor het script van Oh Boy durfde hij eigenlijk pas voor het eerst iets persoonlijks te schrijven. Na de release kwam hij er achter dat zijn gevoel ook universeler werkte. En dat is dan ook het mooie aan Oh Boy: de film laat je inzien dat iederéén zo z’n eigen problemen heeft. Het liefst zou je Niko een schop onder zijn kont willen geven, maar tegelijkertijd gun je hem enorm dat hij eindelijk ontdekt waar zijn passie en kracht ligt.

Je hoeft niet bang te zijn dat dit een loodzware film vol drama en wanhoop is, want het verhaal is gelukkig ook voorzien van een flinke dosis humor. Al met al is Oh Boy een heerlijke absurdistische komedie, en tegelijkertijd een gelaagd generatieportret dat stof tot nadenken geeft.