La vie d'Adèle

Disclaimer: deze film is geregisseerd door een maker die beschuldigd is van seksueel overschrijdend gedrag. Vanwege het inspirerende werk van alle andere crew- & castleden kiezen wij ervoor om de film wel te vertonen. Klik hier om meer te weten over de disclaimer.

Onlangs werd de film Carol (Todd Haynes) nog met open armen ontvangen door publiek en critici. De film vertelt over de ontluikende liefde tussen twee vrouwen waarbij de één zeer zeker is van haar geaardheid, en de ander deze nog voorzichtig ontdekt. In zekere zin is de situatie in Carol vergelijkbaar met die in La Vie d’Adèle. Maar waar Carol een charmante fifties stijl aanmeet, is La Vie d’Adele een stuk moderner wat betreft de personages, het sentiment en de stijl. Carol draait om een bepaalde spanning die in de leemtes opbouwt. La Vie d’Adèle daarentegen, haalt haar spanning uit een niet aflatende camera.

Niet heel lang geleden plaatsten wij op Cinetree de spraakmakende film Black Venus die, net als La Vie d'Adèle, gemaakt is door auteur en regisseur Abdellatif Kechiche. Zijn nieuwe film, La vie d’Adèle, kwam bij uitgave in opspraak omdat de twee actrices zich publiekelijk hadden beklaagd over de centrale seksscène (die keer op keer opnieuw gedraaid moest worden). Tegen de tijd dat de film in première ging, leken de actrices (Léa Seydoux en Adèle Exarchopoulos) en Kechiche het echter weer goed met elkaar te kunnen vinden. Misschien wilden zij vast de angel uit de discussie halen die (ongetwijfeld) zou volgen. Want inderdaad: die scène duurt te lang.

Toch past deze langdradige seksscène ook weer wél in het gestage ritme dat Kechiche opbouwt. De film volgt Adèle namelijk zo secuur en dichtbij, dat je je bij aanvang afvraagt waarom je eigenlijk naar dit meisje zit te kijken. Langzaam maar zeker word je bekend met haar eigenzinnige gewoontes (een hand door het haar, elastiekje eraf, knot opnieuw indraaien en elastiekje erom). En dit gebeurt zodanig dat, op het moment dat de onschuldige Adèle de excentrieke Emma tegen het lijft loopt, je adem even stokt.

Maar in plaats van dieper in te gaan op het plot (daarvoor moet je de film gewoon gaan kijken), zouden wij deze ruimte willen gebruiken om te bepleiten dat Carol en La vie d’Adèle verhalen over de liefde pur sang zijn. De films worden veelal besproken in het kader van lesbische cinema (ook niet geheel onterecht natuurlijk), maar beide films laten als geen ander zien hoeveel moed en kwetsbaarheid nodig is om je over te kunnen leveren aan een ander – een bepaalde oprechtheid die je in het gemiddelde heteroseksuele liefdesdrama nog weinig tegenkomt.

Wanneer een romantische botsing plaatsvindt tussen twee personen, worden beide partijen gedwongen hun eigen 'zijn' onder de loep te nemen. Ineens presenteer jij jezelf naar een ander, en straalt de ander naar jou uit. Samen zoek je naar veilige tussenstops om samen een pad te bewandelen dat van jullie is. Van jullie en van niemand anders. Daarvoor is moed nodig; moed en kwetsbaarheid. En laat La Vie d’Adèle die twee kwaliteiten nu nét bezitten. Deze drie uur durende film is een hele zit, maar is het zéker waard.