The Killing of a Sacred Deer

Een psychologische thriller hoort natuurlijk angstaanjagend, verwarrend en soms overweldigend te zijn, maar tóch weet regisseur Yorgos Lanthimos altijd weer een psychologische thriller te maken waarin al deze karakteristieken je verrassen. Alhoewel je je van tevoren voorbereidt op de nare gedeelten van dit genre en alhoewel je weet dat dit soort films je hersenen doen spinnen, blijft Lanthimos je verbazen. De reden hiervoor is de absurdistische touch die hij aan al werken toevoegt en die zijn films net dat tikkeltje extra geven. Dit deed hij al bij zijn welbekende Dogtooth en The Lobster en opnieuw bij de op Cannes bekroonde The Killing of a Sacred Deer.

In deze film uit 2017 staat het gezin Murphy centraal. Als The Killing of a Sacred Deer geen film zou zijn en je dit gezin in het echt aan iemand zou moeten uitleggen, zou je hen waarschijnlijk omschrijven als ‘een perfect gezinnetje dat alleen een films bestaat’. Beide ouders zijn arts, beide kinderen muzikaal getalenteerd en slim, en alle vier bloedmooi. Toch hebben we inmiddels gelukkig genoeg geleerd om te weten dat dit soort gezinnen zelfs in films niet echt bestaan. Al snel komen we er dan ook achter dat vader Steven Murphy (briljant geacteerd door Colin Farrell) een ongezonde relatie heeft met alcohol en dat alle gesprekken tussen de gezinsleden eerder passief agressief dan liefdevol zijn. Verre van perfect dus, maar toch houden zij de schijn van perfectie graag op; voor zichzelf én voor anderen. Wanneer Steven’s ‘protegé’ Martin, een jonge jongen van 14 met wie Steven een verwarrende relatie heeft opgebouwd, bij het gezin komt eten, acteren zij dan ook weer opnieuw het perfecte gezinnetje. Echter weet Martin dat Steven een geheim bij zich draagt dat niet alleen zijn leven, maar ook dat van Steven’s gezin op het spel zet.

The Killing of a Sacred Deer is, zoals alle psychologische thrillers van Lanthimos, niet gemaakt voor tedere zieltjes. Het onheimelijke gevoel dat over de hele film hangt, wordt niet alleen gecreëerd door het absurdistische verhaal en het acteerwerk van de geweldige acteurs (waaronder ook Nicole Kidman en de jonge Barry Keoghan), maar ook door de muziek en stijl van de film. Alleen al de lege scènes van steriele ziekenhuiskamers en de grimmige muziek op de achtergrond, zijn genoeg om rillingen en kippenvel over je hele lijf te veroorzaken. The Killing of a Sacred Deer is opnieuw een hoogstandje van Griekse regisseur Yorgos Lanthimos, die bomvol zit met symboliek en zelfs de beste onder ons zal laten huiveren. Geen wonder dat de film genomineerd werd voor een Gouden Palm tijdens Cannes en de prijs voor ‘Best Screenplay’ mee naar huis mocht nemen.