mid90s

Deze 85 minuten gaan over de vele eerste keren van de jonge Stevie a.k.a. Sunburn. Eerste keren die we allemaal hebben gehad; sommigen van ons meer dan anderen. De eerste keer dat ik de jonge Sunny Suljic (Stevie) voor het eerst op het grote doek zag, vers van de straten van Los Angeles geplukt, was ik net 25 geworden. Zittend in een klein, zwak verlicht zaaltje in New York keek ik tegen een voorover gebukte Jonah Hill aan, die vol verlegenheid tegen (slechts!!) 15 mensen sprak over het maken van zijn eerste feature film die wij nu gingen bekijken. Of het de aanwezigheid van mr. Hill himself was, of de eerste 30 seconden van de film die als een banger binnenkomen en je klaarwakker maken, of het feit dat Mid90s simpelweg al geringe tijd hoog op mijn lijstje van verheugfilms stond: hij raakte als een weggeschoten skateboard. Deze film grijpt je bij je nek, je haren én je vel en laat je wat gebutst weer naar buiten lopen.

Onder het toezicht van A24, een keurmerk waarvan je weet dat je iets bijzonders gaat zien, opent de film in het Los Angeles van zo’n 30 jaar geleden. Het is warm, het zijn de broeierige jaren ‘90 en op de achtergrond komt Nirvana en alles dat toen door je oren knalde voorbij. Je ziet een gezin in een getroebleerde thuissituatie: een oudere broer, Ian (Lucas Hedges), die zo gepijnigd is dat hij zijn jonge broer het liefst laat afzien, en de verlegen, jonge en kleine Stevie die alleen maar tegen zijn oudere broer opkijkt. Al snel komt Stevie in contact met een groepje skaters van Motor Skateshop. Hier vindt hij zijn eerste groep gelijken: jonge outsiders met pijnlijke verledens, die heil vinden bij elkaar en op houten rollende bordjes. Stevie ontwikkelt zich al snel tot Sunburn en naarmate de film vordert groeit de figuurlijke sunburn gestaag. Dit is een film van ontwikkeling, eerste keren, jezelf leren kennen en aansluiting vinden. Een film over opkomen voor jezelf; thema’s als discriminatie, huiselijke geweld, erbij willen horen en onschuld passeren de revue. Waar een eerste sigaret nog wordt getracht weg te vagen met zeep, loopt het al snel uit tot nonchalant en dronken in moeders tuin plassen. En waar Stevie eerst nog verlegen het podium betreedt, skatet hij er trots (en 10 centimeter langer) aan het einde van de film weer vanaf. Of nou ja, of hij van het podium skatet in de laatste scène weet ik niet - dat zal je voor jezelf moeten zien.

Wat mij zo raakt in deze film is dat het mij gek genoeg aan Jonah Hill zelf doet denken. Hij vertelde dat het psychologische aspect en de bijbehorende thema’s sterk op zijn eigen leven is gebaseerd en plots zie je iets heel kwetsbaars achter de geroemde, grappige acteur. Een rauw portret van iemand die we allemaal hadden kunnen zijn, iemand die we allemaal een beetje zijn. Gaat Mid90s over Jonah? Over Sunny die Stevie en dan Sunburn wordt? Of over ons allemaal, de 90’s babies, die ellenlange zomers vulden met niksen, lievelings cd’s op de Walkman grijs draaiden en hoopten dat elke nieuwe dag meer en beter met zich mee zou brengen…