The Band's Visit

Hun blauwe uniformen steken fel af tegen de saaie, zandkleurige flatgebouwen van Bet Hatikva. De mannen van het politieorkest van Alexandrië zijn verdwaald - en niet zo'n beetje ook. De Egyptische muzikanten hebben werkelijk niets te zoeken in het Israëlische woestijnstadje. ‘Er is hier geen Arabisch cultureel centrum’, zegt Dina, de eigenaresse van het restaurant waar de gestrande mannen zich melden. ‘Geen Arabische cultuur, geen Israëlische cultuur. Helemaal geen cultuur.’

Toch zullen de Egyptenaren de nacht moeten doorbrengen in Bet Hatikva. De eerste bus vertrekt pas de volgende ochtend. Dina biedt de mannen een slaapplaats aan, en zo leren ze elkaar een beetje kennen – de mooie, assertieve restauranthoudster, de stugge orkestleider Tawfiq, de knappe Khaled, de zenuwachtige Papi, en de andere gelegenheidskoppels die er tijdens deze afgeschreven avond en nacht maar het beste van proberen te maken.

The Band’s Visit is een fraaie film over kleine dingen die er niet zoveel toe doen. De voorzichtige toenadering tussen Arabieren en Israëli’s is niet wereldschokkend. Over eenzaamheid gaat de film, over vervreemding, over nostalgie en de hoop op betere tijden. Regisseur en scenarioschrijver Eran Kolirin (Tel Aviv, 1973) verwerkte er zijn liefde voor Arabische klassieke muziek in, overgehouden aan een jeugd waarin de hele familie voor de televisie zat om een Egyptische film te kijken.

Kolirins speelfilmdebuut verraadt een groot komisch talent. De regisseur is een meester in timing, en vindt met subtiele beeldgrappen en ongemakkelijke dialogen de balans tussen humor en ontroering. Voortdurend ligt het sentiment op de loer, en steeds opnieuw weet de film het op elegante wijze te omzeilen.

The Band’s Visit werd geïntroduceerd als ‘een menselijke film, geen politieke.’ Dat is natuurlijk maar ten dele waar. The Band’s Visit gaat dan wel over zeer herkenbare, gewone mensen, maar de film had zich nergens anders kunnen afspelen dan in Israël. Regisseur Kolirin lijkt zich daar wel van bewust. Het ongenoegen over de situatie in zijn land bewerkte hij tot een persoonlijk verhaal over gestokte levens. De Egyptenaren brengen niet alleen cultuur naar Bet Hatikva, maar ook het besef dat overal dezelfde angsten groeien. Zo bezien is The Band’s Visit een bescheiden, maar aanstekelijk pleidooi voor vrede.