Roos de Jong over Una via a Palermo
Wat als je twee koppige vrouwelijke bestuurders tegenover elkaar zet in een kleine straat in Palermo? Dan krijg je een langzame film die verbaast, boeit en nog wel eventjes in je hoofd blijft hangen. Tenminste, dat heeft regisseur en tevens een van de hoofdrolspeelsters Emma Dante bij mij voor elkaar gekregen.
In Una via a Palermo ontstaat een zwijgzaam maar strijdlustig gevecht tussen een oude kribbige vrouw (Elena Cotta) en een chagrijn (Emma Dante) die middenin een break-up zit met haar vriendin (Alba Rohrwacher), die nog altijd bij haar in de auto zit. De vrouwen staan tegenover elkaar in een straat en vinden beiden dat de ander fout zit en om moet draaien. Ondanks dat de set weinig verandert, gebeurt er veel en blijf je je afvragen: waarom?! Maar als een vrouw haar zinnen ergens op gezet heeft, dan weet ze vol te houden tot het allerbitterste eind.
De scènes zijn heerlijk, typisch Italiaans en provocerend. Een klein kind dat een biertje uit de koelkast pakt en een bord met pasta dat over de schutting gesmeten wordt; deze Italianen hebben stijl. Ik krijg spontaan weer zin om op vakantie in deze chaos te zijn.
Wat me fascineert aan de film is het temperament van de mannen en vrouwen en hoe verschillend ze zijn. De mannelijke buurtbewoners zorgen op een gegeven moment voor een hoop commotie en actie, Tot bijna absurdistisch aan toe ontstaat er een hevig gevecht. De vrouwen uit de buurt proberen tevergeefs de boel te sussen. Wanner het volledig uit de hand loopt, vlucht iedereen en is de rust ineens weer terug. Maar binnenshuis vindt een weddenschap plaats… En dan wordt het pas echt spannend. De twee vrouwen houden voet bij stuk en zijn vastberaden om nooit op te geven en te winnen.
De grand finale van deze film is een prachtig lang eindshot waar ik van alles over wil zeggen, maar je echt beter zelf kunt bekijken.